Türkiye Barolar Birliği Dergisi 136.Sayı

266 Kadın ve Kanuni Bekleme Süresi tadır. Bu sürenin kabul ediliş nedeni en uzun gebelik süresini karşıla- yan üç yüz günlük süre içerisinde kadının önceki evliliğinden hamile olup olmadığının belli olması ve böylelikle nesebin karışmasına engel olunabilmesidir. 7 Medenî Kanun’un 132. maddesi uyarınca doğum ile bekleme sü- resi biter, ayrıca bir mahkeme kararına gerek yoktur. Doğum dışında kadının üç yüz gün bitmeden tekrar evlenebilmesi için iki yol vardır; birincisi boşandığı aynı eşiyle tekrar evlenmek istemesi, ikincisi ise boşandığı eşinden hamile olmadığının anlaşılmasıdır. Bu iki halde de süresi mahkeme tarafından kaldırılmalıdır. Kadının hamile olmadığı- nı bir rapor ile mahkemeye sunması, mahkemenin bekleme kararının kaldırılmasına karar vermesi ve bu kararın kesinleşmesi aylarca süre- bilir. Ayrıca kesin evlenme engeli olmayan bekleme süresi dolmadan her nasılsa kadın tekrar evlenirse ikinci evliliği geçersiz sayılmamak- tadır. Bu çalışmada ilk olarak bekleme süresinin İslam Hukukundaki, eski Türk Medenî Kanunu’ndaki (Türk Kanunu Medenîsi) ve yeni Türk Medenî Kanunu’ndaki (Medenî Kanun) uygulamaları incelenmiştir. Sonraki bölümde bekleme süresinin kaldırılmasına ilişkin davanın görülmesine ilişkin kısa bilgiler verilmiştir. Yer yer, kaynak kanun olan İsviçre, Fransız ve Alman Medenî Kanunları ile karşılaştırma- lar yapılmıştır. Bekleme süresine ilişkin hükmün amacı belirtildikten sonra nesebe ilişkin diğer hükümlerin varlığı karşısındaki durumu in- celenmiştir. Son olarak bekleme süresi ile en temel insan haklarından olan evlenme hakkı ve kadın erkek eşitliği arasındaki ilişki incelenerek kanuni bekleme süresinin gerekliliği tartışılmıştır. 1. İSLAM HUKUKU DÖNEMİNDE KADININ İDDETİ Osmanlı devletinde aile hukuku alanında İslam hukuku hüküm- leri uygulanmıştır. Ancak aile hukukunu düzenleyen sistematik bir aile hukuku kanunu olmadığından din ve mezhep farkları dolayısıyla uygulamada birliğe rastlanmamaktadır. Tanzimat’ın ilanından sonra 7 Aydın Zevkliler, Şeref Ertaş, Ayşe Havutçu, Damla Gürpınar, Yeni Medenî Kanu- na Göre Medenî Hukuk 9. Bası, Turhan, Ankara 2015, 230; Serap Helvacı, Fulya Erlüle, Medenî Hukuk, 4. Bası, Legal, İstanbul 2016, 156.