Türkiye Barolar Birliği Dergisi 136.Sayı

83 TBB Dergisi 2018 (136) Uğur ERSOY intihar, şövalyelik onuruna uygun düşen kahramanca bir eylem ya da şehitliğe varan sarsılmaz bir inancın belirtisi olarak değerlendirilmek- teydi. Askerler ve papazlardan oluşan bir sınıf tarafından yönetilen Ortaçağ toplumunun, şövalyelik ülküsü ve dini fedakârlık arayışını bir ahlak kuralı haline getirdiği ve bu uğurda intihar edenleri cezalan- dırmak bir yana teşvik ettiği bile söylenebilir. Bunun en açık göster- gesi olarak, Ortaçağ’da, intihar etmiş hiçbir soylunun cesedi aleyhine açılmış tek bir davanın olmaması gösterilmektedir. 17 Yukarıda da ifade edildiği üzere Ortaçağ’da intiharın iki yüzü var- dır. Bu dönemde intihar fiilinin kendisinden ziyade intihar edenin ki- şiliği ve toplumsal statüsü belirleyici bir rol oynamaktadır. Ortaçağ’da yalnızca intihar eden köylüler cezalandırılmakta, intihar eden soylu- lar ise cezasız kalmaktadır. Zira soyluların sahip olduğu ikame yollar onları intihar etme zahmetinden kurtarmaktadır. Buna göre soylular için turnuva, av, savaş, haçlı seferi, intihar etmek için iyi birer fırsattır. Başka bir ifadeyle soylu kişilerin intiharı onurlu bir davranış olarak kabul edilmektedir. Zira soylu bir kişi ya savunduğu dava için veya aşk, öfke ya da delilik yüzünden kendini feda etmiştir. Bu açıdan bakıldığında soyluların intiharı bağışlanabilir ve mazur görülebilir. Oysa köylülerin intiharı, bireysel, bencilce ve korkakça bir eylem ola- rak kabul edilir. Onlar kendilerini gizlice asarak sorumluluklarından kaçarlar; onları intihara iten şey, şeytan tarafından musallat olunan ölümcül hastalık, yani umutsuzluktur. 18 C. Rönesans Döneminde İntihara Bakış Rönesans döneminde intihar eden kişiler, şayet eylemlerinden sorumlu iseler, cesetleri işkenceye maruz bırakılmakta ve malları- nın müsaderesine karar verilmekteydi ki bu oran bütün intiharların %95’ine karşılık gelmekteydi. İngiltere’de 1487, 1509 ve 1510 yılların- da çıkartılan yasalar ile intihar soruşturmalarının yapılması işi sorgu yargıçlarına bırakılmıştır. Bu yargıçlar, verdikleri her intihar kararı için bir mark almaktaydılar. Ayrıca intihar eden suçlunun malları, kralın papazı yararına müsadere edilmekte ve bu da yılda yüzlerce lira demekti. Bu açıdan bakıldığında, zengin tüccarların intiharlarının 17 Minois, İntiharın Tarihi, s.21, 25. 18 Minois, İntiharın Tarihi, s.25.