Türkiye Barolar Birliği Dergisi 138.Sayı

87 TBB Dergisi 2018 (138) Rezan EPÖZDEMİR objektif teori açısından, teşebbüs kurumunun ceza hukukunda kabul edilmiş olması karşısında, gerçekleşen olaylara hiç olmamış gibi yak- laşmak kabul edilebilir bir yaklaşım değildir. 2. Suç politikası Teorileri: Suç politikası teorilerine göre ise, gönüllü vazgeçme suçun bir un- surunu değil, cezayı kaldırmaktadır. Zira bu teorilerin taraftarlarına göre, fiilin icra hareketlerine başlayan failin gönüllü vazgeçmesi, o za- mana kadar yaptıklarını yok saydıramaz. Bu bağlamda her ne kadar sübjektif veya objektif bir şekilde vazgeçme söz konusu olsa da, mev- cut hareketlerin izlerinin silindiği kabul edilemez. Suç politikası teo- rilerinden psikolojik zorlama teorisine göre fail vazgeçme hareketini cezalandırılmaktan korktuğu için yapmaktadır ve bu aşamadan sonra faili cezalandırmak gereksiz hale gelecektir. 34 Adeta bu vazgeçme ile ceza tehdidi amacına ulaşmış, hukuk düzeni korunmuştur. Af teorisi- ne göre ise, fail vazgeçme hareketiyle birlikte kısmen de olsa toplum- da yarattığı bozukluğu tamir eder, böylece toplum düzenin bozucu etkisini de ortadan kaldırdığından, cezalandırılmamayı hak etmiştir. 35 Yine cezanın amacı teorisine göre failin icra hareketlerinden vazgeçtiği durumda failin tehlikeliliği azdır ve fiilin tehlike derecesi de katlanıl- maz nitelikte olmadığı için fail cezalandırılmaz. 36 Suç politikası teorilerinden en kabul göreni ve Türk Ceza Huku- kunda da üstün tutulan görüş, altın köprü teorisidir. 37 Bu teoriye göre faile suç yolundan dönmesi durumunda cezasız kalacağı şeklinde bir güvence verilmeli, faile suç yolundan geri dönmek üzere altın köprüler sunulmalıdır. Zira fail suç yoluna girmekle bütün köprüleri yıkmıştır. Devlet yıkılan bu köprülere rağmen adeta bir af vaat etmeli, altından bir köprü kurmalı ve faili suç işlemekten vazgeçirmelidir. Bu teorinin temel fikri, faile suçu tamamlamaması için bir neden sunmak, faili suç- tan vazgeçmeye teşvik etmektir. 38 Esasında 5237 sayılı Kanun’un kabul 34 Demirbaş, s. 430. 35 Ayhan Önder, Ceza Hukuku Dersleri, İstanbul 1992, s.402. 36 Yener Ünver, Ceza Hukukuyla Korunması Amaçlanan Hukuki Değer, Seçkin Ya- yıncılık, Ankara 2003, s. 1010. 37 Artuk, s.251; İzzet Özgenç/Cumhur Şahin, Uygulamalı Ceza Hukuku, Ankara 2001, s.311. 38 Hakan Hakeri, Ceza Hukuku Genel Hükümler, 21. Basım, Adalet Yayınevi, Eylül 2017, s. 419 ; “…Türk Ceza Kanunu’nun 36. maddesindeki “gönüllü vazgeçme”