Türkiye Barolar Birliği Dergisi 139.Sayı

67 TBB Dergisi 2018 (139) Gökhan DÖNMEZ gürlüğü kapsamına girmeyen ifadeler olup, yasama fonksiyonuyla da alakası yoktur. 77 Bundan dolayı, örneğin Federal Alman Anayasası’nın 46. maddesi uyarınca “sövmeli hakaretler” sorumsuzluk kapsamı dı- şında tutulmuştur. 78 Ancak 1982 Anayasası’nda bunları sorumsuzluk kapsamı dışında bırakan bir kural bulunmamaktadır. Eğer Anayasa’da bu yönde bir kısıtlama olsaydı bu durumda, yasama sorumsuzluğu mutlak olmayıp nispi bir niteliğe bürünecekti. Nitekim Tanör, Yüz- başıoğlu, doktrinde de yaygın kabul gördüğü üzere, 79 Türkiye›de de hakaret ve sövmeyi yasama sorumsuzluğu kapsamında tutmak daha doğru bir yaklaşım olacağını belirtmiştir. 80 Ancak yasama sorumsuz- luğu kapsamına giren eylemler sebebiyle milletvekilleri hakkında, bu eylemlerden zarar görenler tarafından tazminat taleplerinin ileri sü- rülebileceği de gerek doktrinde gerekse uygulamada kabul edilmek- tedir. 81 Diğer bir deyişle milletvekillerinin Meclis çalışmaları sırasında söz ve düşünceleriyle, başkalarının kişilik haklarına bir saldırı olduğu takdirde bundan zarar gören kişiler hukuk davası açarak manevi taz- minat talebinde bulunabilirler. 82 V. Türk ve ABD Yargı Kararlarında Yasama Sorumsuzluğu Kurumu Yargıtay içtihatları ise, yasama sorumsuzluğu ile ilgili olarak farklılık göstermektedir. Yargıtay Ceza Daireleri, milletvekilinin mec- lis kürsüsünden söylediği sözlerde, suç unsuru bulunsa bile, bunun sorumsuzluk kapsamına girdiğini kabul etmektedir. 83 Buna karşılık Yargıtay 4. Hukuk Dairesi kararlarında, yasama çalışmaları ile ilgisi olmayan sözlerden dolayı, manevi tazminat istenebileceği belirtilmek- tedir. 84 Yine aynı şekilde, Yargıtay 4. Hukuk Dairesi tazminat davası Dönmezer, Sahir Erman, Nazari ve Tatbiki Ceza Hukuku , Beta, 12. bası, İstanbul, s. 268-269. 77 Tanör, Yüzbaşıoğlu, s. 243; Teziç, s. 447. 78 Kıratlı, s. 53; Teziç, s. 447; Tanör, Yüzbaşıoğlu, s. 243; Döner, s. 50. 79 Teziç, s. 444-449; Özbudun, s. 287-288; Gözübüyük, Anayasa Hukuku, s. 178 80 Tanör, Yüzbaşıoğu, s. 243. 81 Dönmezer-Erman, s. 266;Teziç, s. 448; Özbudun, s. 288. 82 Bilir, s. 105. 83 Yargıtay 1. Ceza Dairesi’nin 31.12.1948 tarih E. 407, K. 2583 ve Yargıtay 4. Ceza Dairesi’nin 22.6.1950 tarih ve E. 2818, K. 7902 sayılı Kararları, aktaran Kıratlı, s.55- 56; Teziç, s.448. 84 Yargjtay 4. Hukuk Dairesi’nin 8.7.1966 tarih E. 3490, K. 7470; 8.7.1966 E. 8647, K.