Türkiye Barolar Birliği Dergisi 141.Sayı

41 TBB Dergisi 2019 (141) Berke ÖZENÇ nan yeni kimlik kartlarında da değişen tek husus bireylerin inançlarına dair bilgiye, söz konusu kartların üzerinde yazılı olarak yer verilmemesi olmuştur. Bu durum, uygulamanın inanç özgürlüğüne aykırılığını orta- dan kaldırmamaktadır, çünkü ihlale neden olan husus bireylerin inanç- larının bir veri olarak kayıt altına alınmasının yöntem ya da biçimi değil, bu süreçte bireylerin inançlarını açıklamak zorunda bırakılmalarıdır. Tek amacı bireylerin inançlarına dair bilgiyi çeşitli alanlarda ve şekil- lerde kullanmak olan bu tür doğrudan zorlama örnekleri açısından elde edilen verilerin nerede depolandığı da bu noktada bir farklılık yarat- mamaktadır. İHAM’ın yerleşik içtihadında tekrar tekrar vurgulandığı üzere ve 1982 Anayasası’nın açık hükümlerinin gereği olarak, bireyleri inançlarını açıklamaya doğrudan zorlayan uygulamalar hiçbir koşul ve amaca atıfla meşru kılınamaz. Öte yandan kimlik kartlarının yongasına kaydedilen inanca dair verilere hali hazırda ulaşabilecek kurum ve ki- şilerin kapsamının genişliği ve bu kapsamın daha da genişletilmesinin önünde herhangi bir hukuki sınır öngörülmemiş olması, bireylerin gün- lük yaşamlarında ayrımcılığa maruz kalma riski açısından eski nüfus cüzdanları ve yeni kimlik kartları arasında ancak görünüşte bir farklılık bulunduğunu bir başka açıdan da gözler önüne serer. Kaynakça Altıparmak Kerem, “Anayasa Mahkemesi ve 4+4+4: Özgürlük Hanesinde Elde Var 0”, Bianet, 24 Nisan 2013, www.bianet.org. Arslan Zühtü, Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi’nde Din Özgürlüğü, Liberte Düşün- ce Topluluğu, 2005. Doğan İlyas, İnsan Hakları Hukuku, Astana, 2015. Doğru Osman; Nalbant Atilla, İnsan Hakları Avrupa Sözleşmesi, Açıklama ve Önem- li Kararlar, 2. Cilt, Yargıtay Başkanlığı, 2013. Genç Özge; Taşkan Demet; Tol Ulaş; Yıldırım Mine, Eğitimde Çoğulculuk ve İnanç Özgürlüğü: Yetişkinlerin ve Çocukların Gözünden Okullarda Din Dersleri ve Dinin Görünümler, Podem Yayınları, 2017. Gözler Kemal, İnsan Hakları Hukuku, Ekin, 2017. Grabenwarter Christoph; Papel Katharina, Europäische Menschenrechtskonvention, 5. bs, C. H. Beck, 2012. Gülfidan O. Serkan, “Anayasa Mahkemesi’nin E. 2012/65, K. 2012/128 Sayı ve 20.09.2012 Tarihli Kararı (R.G. Tarih-Sayı: 18.04.2013-28622) Üzerine Kısa Bir Not/Anayasa Mahkemesi’nin Peygamberi ve Ayrımcılık Hususunda Yeni Bir Adım”, Anayasa Hukuku Dergisi , C. 2, S. 3, s. 183-204. İnsan Hakları Komitesi, Genel Yorum No. 22: The right to freedom of thought, cons- cience and religion, (CCPR/C/21/Rev.1/Add.4), 1993.