Türkiye Barolar Birliği Dergisi 142.Sayı

104 Ceza Muhakemesi Hukukunda Beden Muayenesi ve Vücuttan Örnek Alma cu her suç için iç beden muayenesi yapılabilmesini ve vücuttan örnek alınmasını mümkün kılmamış, hafif sayılabilecek suçları kapsam dı- şında bırakmıştır. Bu bağlamda, şüpheli veya sanığa yüklenen suçun cezasının üst sınırının 2 yıl veya daha fazla hapis cezasını gerektirmesi halinde iç beden muayenesinin yapılması ve vücuttan örnek alınması mümkün olup diğer hallerde mümkün değildir. 28 Bununla beraber öğretide, sanığın rıza göstermesi halinde, iki yıl- dan az hapis cezasını gerektiren suçlar için de iç beden muayenesinin yapılabileceği ileri sürülmüştür. Bu görüşe göre, Yönetmeliğin 18/2 maddesinin mağdur, 18/3 maddesinin ise sanık için rıza ile iç beden muayenesi yapılmasına olanak sağladığı göz önüne alındığında, sanı- ğın bu haktan mahrum edilmesi, sanığın kendi lehine delil sunma ola- nağını ortadan kaldırmaktadır. 29 Kanaatimizce, üst sınırı 2 yıldan az hapis cezasını gerektiren suçlarda sanığın rızası ile iç beden muayenesi yapılması ve vücuttan örnek alınması ancak masumiyetin başka türlü ispatlanamadığı veya başka delil gösterilemediği hallerle sınırlı olmak üzere geçerli kabul edilmeli, başka türlü delil elde etme olanağı var ise bu yola başvurulmamalıdır. 30 Birden fazla suçun işlenmiş olması halinde her bir suç için kanun- da öngörülen üst sınırın 2 yıl veya daha fazla hapis cezasını gerektirip gerektirmediği ayrı ayrı araştırılmalıdır. 31 Ayrıca yüklenen suçun hu- kuksal niteliğinin kovuşturma sırasında değişmesi nedeniyle cezanın üst sınırının 2 yıllık sınırın altına inmesi durumunda, beden muayene- si ve örnek alınması suretiyle elde edilen delillerin artık değerlendir- meye alınmaması gerekir. 32 28 Erdener Yurtcan, Ceza Yargılaması Hukuku, Güncelleştirilmiş 15. Bası, Adalet Yayınevi, Ankara, 2018, s.290. İki yıl hapis cezasını gerektiren suçların istisna kapsamında olmadığı hususunda bkz. Yargıtay 10.CD.’nin 15.05. 2007 tarih ve 2006/8598 E., 2007/5708 K. sayılı kararı, Yargıtay 10. CD.’nin 12.04.2010 tarih ve 2010/1170 E., 2010/8614 K. sayılı kararı. 29 Doğan Soyaslan, Ceza Muhakemesi Hukuku, Güncelleştirilmiş 7. Baskı, Yetkin Yayınevi, Ankara, 2018, s.270-272. 30 Bu konuda diğer tartışmalar için bkz.Toroslu. 31 Aygün, s.63; Mahmutoğlu, s.6. 32 Bahri Öztürk, Durmuş Tezcan, Mustafa Ruhan Erdem, Özge Sırma, Yasemin F. Saygılar, Esra Alan, Nazari ve Uygulamalı Ceza Muhakemesi Hukuku Ders Kita- bı, 3.Baskı, Seçkin, Ankara, 2010, s.456.