Türkiye Barolar Birliği Dergisi 143.Sayı

103 TBB Dergisi 2019 (143) Fatmagül KALE ÖZÇELİK yanı sıra devletler kendilerinden istenen cevapları vermekten çekinir ya da çok gecikirlerse, özel raportörler konu hakkında bir basın açık- lamasında bulunabilir. 55 Pek tabi bu yola başvurmadan önce ilgili dev- letle iletişime geçmelidir. Verilen yanıtlarda bu açıklamada yer alma- lıdır. Konu hakkında basın açıklaması yapılmadan önce ilgili ülkenin daimi temsilcisine bilgi verilir. Basın açıklaması veya kamu duyurusu İnsan Hakları Yüksek Komiserliği’nin İletişim Bölüşü tarafından kay- da alınır ve Komiserliğin web sayfasında yayınlanır. 56 Burada amaç, ilgili devleti uluslararası insan hakları normlarına uyan bir politika benimsemeye yöneltmek amacıyla ulusal ve uluslararası kamuoyunu harekete geçirmektir. 57 E. Ülke Ziyaretleri Ülke ziyaretleri, özel raportörün yürüttüğü faaliyetlerinden en be- lirgin ve yaygın olandır. Doğrudan ve ilk elden bilgi edinmenin gerekli bir aracıdır; 58 çünkü bu ziyaretler insan hakları durumunun doğrudan gözlemlenmesine imkân tanır. Ülke ziyaretleri, özel raportörlerin tüm ilgili devlet makamlarıyla iletişimini kolaylaştırır. Nitekim yasama, yürütme, yargı alanındaki tüm yetkililer ile doğrudan diyalog imkânı sağlar. Buna ek olarak, mağdurlar, tanıklar, uluslararası ve yerel hü- kümet dışı örgütler, diğer sivil toplum üyeleri, akademik topluluklar ve ilgili ülkede bulunan uluslararası kurumların yetkilileri ile iletişim kurması ve bilgi toplanması için bir fırsat verir. Ülke ziyaretlerinin ni- hai amacı, ilgili ülkede insan haklarının durumuna ilişkin ülkede, böl- gesel ve uluslararası arenada farkındalık yaratmaktır 59 . Ülke ziyaretleri, devlet tarafından yapılan bir davet ya da raportör tarafından gönderilen ziyaret isteği şeklinde başlar. Devlet tarafından yapılan davetlerde, bir hükümet kendi isteği ile özel raportörü ülkesi- ne davet edebilir. Bir ülkenin kendi talebiyle yapılacak olan ziyaretler, diğer hususların yanı sıra, kendi ülkesindeki insan hakları alanındaki 55 Manuel of Operations of the Special Procedures of the Human Rights Council, 2008, para. 49, s. 15. 56 Manuel of Operations of the Special Procedures of the Human Rights Council, 2008, para. 51, s. 15. 57 Subedi, s. 215. 58 Nigel S. Rodley, “On the Responsibility of Special Rapporteurs”, The International Journal of Human Rights , Vol. 15, No.2, 2011, s. 326. 59 Subedi, s. 215.