Türkiye Barolar Birliği Dergisi 143.Sayı

122 Yargıtay’ın İlk Derece Mahkemesi Olarak Verdiği Son Kararlara Karşı Başvurulacak ... İstinaf muhakemesinin esas amacı maddi gerçeğin ortaya çıkartıl- ması suretiyle hukuka uygun bir karar verilmesini sağlamaktır. İsti- naf kanun yolunda temyizde olduğu gibi uygulama birliğini sağlama amacı güdülmez. 15 Sonuç olarak tüm bu açıklamalar ışığında istinaf kanun yolunun temyiz yoluna göre daha kapsamlı bir kanun yolu olduğunu söyleyebiliriz. Çünkü temyiz yolunda kararın incelenmesi yalnızca hukuki yönden, yani hukuka uygunluk bakımından yapıldığı halde, istinaf yolunda hem maddi vakıalara ilişkin mahkeme tarafın- dan yapılan değerlendirmeler incelenmekte hem de hukuka uygunluk denetimi yapılmaktadır. Nitekim CMK md. 280’de ilk derece mahke- mesinin kararında usule veya esasa ilişkin herhangi bir hukuka aykı- rılığın bulunmadığı, delillerde veya işlemlerde herhangi bir eksiklik olmadığı, ispat bakımından değerlendirmenin yerinde olduğunu sap- tandığında istinaf başvurusunun esastan reddedileceği hüküm altına alınmıştır. 16 Temyiz mahkemesi olan Yargıtay, yaptığı denetim kapsamında, ortaya konulan deliller ışığında olayın belirlenmesine, yani sübuta iliş- kin maddi sorunla ilgili bir inceleme yapamaz. Temyiz mahkemesinin görevi, sabit kabul edilen olayın hukuk normlarıyla çelişip çelişmedi- ğini, bu konuda yapılan belirleme açısından bir hukuki hatanın bulu- nup bulunmadığını ve önündeki uyuşmazlığın konusunu oluşturan hükmün gerekçesi ile veriliş biçiminin hukuka uygun olup olmadığını değerlendirmekten ibarettir. Nitekim Ceza Muhakemesi Kanunu’nun 288. maddesinde temyizin ancak hükmün hukuka aykırı olması nede- nine dayanacağı, hukuka aykırılığın da, bir hukuk kuralının uygulan- maması veya yanlış uygulanmasından ibaret olduğu düzenlenmiştir. Ayrıca CMK’nın 294. maddesinin ikinci fıkrasında temyiz sebebinin ancak hükmün hukuki yönüne ilişkin olabileceği düzenlemesine yer verilmiştir. Yargıtay bu değerlendirme sonucunda tespit edeceği hu- Tepe, Ceza Muhakemesi Hukuku, 10. Baskı, Seçkin Yayınevi, Ankara 2017, s. 733; Öztürk, s. 691, 692; Cumhur Şahin/Neslihan Göktürk, Ceza Muhakemesi Huku- ku II, 2. Baskı, Seçkin Yayınevi, Ankara 2013, s. 227; Muharrem Özen, “Türk Ceza Muhakemesinde İstinaf”, Ankara Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi , c. 65, sy. 2016/4, s.2336; Mustafa Ruhan Erdem/Candide Şentürk, Ceza Muhakemesinde Kanun Yolları, Seçkin Yayınevi, Ankara 2018, s. 89; Devrim Güngör, Ceza Muha- kemesinde İstinaf, Yetkin Yayınları, Ankara 2016, s. 35, 36. 15 Centel/Zafer, s. 855; Özen, s. 2348. 16 Özbek ve diğerleri, s. 747; Doğan Soyaslan, Ceza Muhakemesi Hukuku, 5. Baskı, Yetkin Yayınevi, Ankara 2014, s. 540.