Türkiye Barolar Birliği Dergisi 144.Sayı

403 TBB Dergisi 2019 (144) Hakan PEKCANITEZ ceye gönderme hakkında takdir yetkisi istinaf mahkemesine aittir. İsti- naf mahkemesi takdirine göre ilk derece mahkemesinde ağır eksiklerin bulunması halinde dosyayı vermiş olduğu kararı kaldırarak tekrar ilk derece mahkemesine geri gönderir. Dosyanın ilk derece mahkemesine gönderilebileceği haller Alman Usûl Kanunu’nun 547. paragrafında sı- nırlı olarak sayılmıştır. Bu haller ağır usûl hatalarıdır. İlk derece mah- kemesinde taraflardan birinin hukuki dinlenilme hakkının ihlali, bir delilin ibrazı için çok kısa süre verilmesi, geç getirilmiş olan vakıaların 296 1 deki koşullar olmaksızın reddedilmesi, delil gösterme yüküm- lülüğünün ihlali, tanık veya tarafların yetersiz dinlenilmesi, masraflar için kısa süre öngörülmesi, mahkemenin haksız biçimde kesin hüküm itirazını kabul etmesi 39 ağır usûl hatalarına örnek olarak verilebilir. Al- man Usûl Kanunu’nun 538. paragrafının ikinci fıkrasına göre, istinaf mahkemesi ilk derece mahkemesinin kararını kaldırarak ilk derece mahkemesine sadece aşağıdaki hallerde geri gönderebilir 1. İlk derece mahkemesinde ağır bir yargılama hatası yapılmış ve bu hatanın giderilmesi için çok sayıda, kapsamlı bir delil toplanması gerekiyorsa. 2. İptali (kaldırılması) istenen kararda bir itiraz kabul edilmeyerek reddedilmişse, 3. İptali istenen karar ile sadece dava şartları bakımından karar veril- mişse 4. Miktar ve sebebi bakımından uyuşmazlık konusu olan bir talep sonucuna ilişkin olarak, kaldırılması istenilen kararda, talebin se- bebi hakkında vaktinden önce karar verilmiş ya da dava miktar olarak karar verilebilir halde olmasına rağmen reddedilmiş ise 5. İptali istenen hüküm senet ve çek yargılamasında hakların saklı olması kaydıyla verilmişse 6. İptali istenilen karar gıyap kararına ilişkin ise, 7. İptali gereken karar kısmi dava hakkında verilen karar 301. mad- dedeki koşullara aykırı ise ve taraflardan birisi ilk dereceye gönderilmesini talep ederse. 39 Rosenberg/Schwab/Gottwald, Zivilprozessrecht, München 2010, § 138 Rd.19 vd.