Türkiye Barolar Birliği Dergisi 145.Sayı

209 TBB Dergisi 2019 (145) Reşit KARAASLAN yer alan açıklamalar ışığında, şu şekilde sıralanabilir: (1) Kaza yapan sürücü (A) sübjektif isnadiyet açısından olası kast ile mi yoksa bilinç- li taksir ile mi davranmıştır? (2) Yasa dışı araba yarışı ile hiçbir ilgisi olmayan (E)’nin ölümünün (A)’ya isnat edilmesi, ilk soruya verilecek cevaba göre olası kast veya bilinçli taksir üzerinden ancak son tahlilde her halükarda problemsiz olsa da, acaba (E)’nin ölümü diğer arabada bulunan sürücü (C) ve co-pilot (D)’ye de objektif olarak isnat edilebilir mi? (3) Bu yarışa tamamen kendi sorumluluğu çerçevesinde ve kendi iradesi ile sürücü olarak katılan (A)’nın yaralanmasının (C) ve (D)’ye objektif olarak isnat edilemeyeceği belli ise de; bu yarışa sürücü olarak olmasa da, isteyerek eşlik etmiş olan co-pilot (B)’nin ölümünün kaza- ya karışan arabanın sürücüsü (A), kazaya karışmayan ancak yasadışı araba yarışına sürücü olarak katılan (C) ve kazaya karışmaya arabada co-pilot olan (D)’ye objektif olarak isnat edilmesi mümkün müdür? Çalışmanın ilerleyen bölümlerinde bu sorulara sırasıyla cevap ve- rilmeye çalışılacaktır. Bu noktada bir hususun altı çizilmelidir: Bugün genel kabul gören görüşe göre suçun üç unsuru bulunmaktadır. Bun- lar tipiklik, hukuka aykırılık ve kusurdur. Tipiklik ve hukuka aykırılık haksızlık başlığı altında incelenmekte, bunlardan tipiklik ise tipikliğin objektif unsurları ve tipikliğin sübjektif unsurları olarak iki alt başlı- ğa ayrılmaktadır. Bu ayrım çerçevesinde nedensellik bağı ve objektif isnadiyet, kural olarak failin kast veya taksir ile mi davrandığının be- lirlendiği sübjektif isnadiyet aşamasından önce incelenen kavramlar- dır. 19 Oysaki bu çalışmada öncelikle sübjektif isnadiyet daha sonra ise 19 Detaylarda bazı önemli farklılıklar mevcut olsa da, TCK’nın öngördüğü suç genel teorisinin kanun koyucu tarafından bu şekilde yapılandırıldığı genel kabul gör- mektedir, kıyaslayınız Berrin Akbulut, Ceza Hukuku Genel Hükümler, 3. Baskı, Adalet Yayınevi, Ankara, 2016, s. 193 vd., 211 vd., 344 vd., 413 vd., 480 vd.; Meh- met Emin Artuk/Ahmet Gökcen/M. Emin Alşahin/Kerim Çakır, Ceza Hukuku Genel Hükümler, 11. Baskı, Adalet Yayınevi, Ankara, 2016, s. 195 vd., 221 vd., 315 vd., 403 vd., 492 vd.; Nur Centel/Hamide Zafer/Özlem Çakmut, Türk Ceza Hukukuna Giriş, 9. Baskı, Beta Basım Yayım, İstanbul, 2016, s. 205 vd., 229 vd., 285 vd., 350 vd.; Timur Demirbaş, Ceza Hukuku Genel Hükümler, 13. Baskı, Seçkin Yayıncılık, Ankara, 2018, s. 201 vd., 223 vd., 268 vd., 347 vd.; Sulhi Dönmezer/ Sahir Erman, Nazari ve Tatbiki Ceza Hukuku, Cilt II, Suçun Unsurları – Teşebbüs – Suçların Birleşmesi – İştirak, 14. Bası, Der Yayınları, İstanbul, 2019, kn. 61 vd., 74 vd., 240 vd., 435 vd.; Hakan Hakeri, Ceza Hukuku Genel Hükümler, 19. Baskı, Adalet Yayınevi, Ankara, 2016, s. 113 vd., 127 vd., 301 vd., 378 vd.; Kayıhan İçel, Ceza Hukuku Genel Hükümler, 7. Baskı, Beta Basım Yayım, İstanbul, 2016, s. 213 vd., 253 vd., 297 vd., 401 vd.; Hakan Karakehya Ceza Hukuku Genel Hükümler I, Nisan Kitabevi, Eskişehir, 2018, s. 49 vd., 53 vd., 84 vd., 145 vd.; Mahmut Koca/