Türkiye Barolar Birliği Dergisi 145.Sayı

263 TBB Dergisi 2019 (145) Reşit KARAASLAN Yukarıda yapılan teorik açıklamalar ışığında somut olay değer- lendirildiğinde, (B)’nin ölümünün araba sürücülerine objektif olarak isnat edilmesi mümkün değildir. 165 Ulaşılan bu sonucun gerekçeleri şu şekilde ifade edilebilir: Somut olayda (B)’nin yaş küçüklüğü, akıl hastalığı, geçici nedenler gibi sebeplerle araba yarışına eşlik etmeye yönelik verdiği kararın ne- ticelerini tam anlayamadığını haklı kılacak herhangi bir olgu mevcut değildir. Yine (B)’nin yarışa katılmak üzere ne (A) ne de (Y) marka spor araba bulunan sürücü (C) tarafından maddi veya manevi cebir suretiyle zorlandığını da gösteren bir bilgi mevcut değildir. (B)’nin vermiş olduğu rızanın herhangi başka bir şekilde sakatlanmadığı da ortadadır. (B), arabaya bindiği andan itibaren yasadışı bir araba yarı- şına katılacağını bilmektedir. Öyleyse somut olay mağdurun yasadışı araba yarışından habersiz bir şekilde arabaya bindikten sonra, sürücü- nün ani gelişen bir kararı sonucu yarışa başladığı ve bu yarış sonucu mağdurun öldüğü olaylar ile kıyaslanamaz. 166 Aynı şekilde somut olay mağdurun tehlikeli bir sürüşe katılacağını bildiği, ancak bu sürüşün bir yasadışı araba yarışı olacağını bilmediği örneklerle de bir tutulma- malıdır. İlgili jargonda drift atma veya hızlanma testi olarak isimlen- dirilen tehlikeli sürüşler buna örnek olarak gösterilebilir. Gerçekten de mağdur bu şekilde bir sürüşe rıza gösterdikten sonra, sürücü veya sürücüler böylesi sürüş tekniklerinden sonra bir de yasadışı araba ya- rışına başlamış ve mağdur da bu yarış sonucu yaralanmış veya haya- tını kaybetmiş olabilir. Tüm bu durumlarda sürücü veya sürücülerin mağdurun yaralanmasından veya ölümünden sorumlu olacakları hu- susunda bir şüphe bulunmamaktadır. 167 Somut olay ise tamamen farklı bir hukuki değerlendirmeyi zorunlu kılmaktadır; zira üçüncü kişi, yani sürücüler, (B)’yi (B)’ye karşı işlenen 165 Pupe, Ingeborg, “Die Selbstgefährdung des Verletzten beim Fahrlässigkeitsdelikt – Das Auftauchen des Selbstgefährdungsgedankens in der deutschen Rechtsprec- hung”, in: Zeitschrift für Internationale Strafrechtsdogmatik (ZIS), Yıl 2007, s. 250 vd.; Ingeborg Puppe, “Die Lehre von der objektiven Zurechnung und ihre An- wendung – Teil 2”, in: Zeitschrift für das Juristische Studium (ZJS), Yıl 2008, s. 606; Gerhard Timpe, “Übungsfall: Das Autorennen”, in: Zeitschrift für das Juristische Studium (ZJS), Yıl 2009, s. 173 vd. 166 Neumann, in: JURA 2017, s. 164; Schneider, in: ZJS 2013, s. 362. 167 Claus Roxin, “Zur einverständlichen Fremdgefährdung – Zugleich Besprechung von BGH, Urteil v. 20.11.2008 – 4 Str 328/08”, in: Juristen Zeitung (JZ), Yıl 2009, s. 400 vd.