Türkiye Barolar Birliği Dergisi 145.Sayı

417 TBB Dergisi 2019 (145) Sera REYHANİ YÜKSEL gerekir. 80 Bu hüküm uyarınca anne ve baba, velayet hakkının kapsamı- na giren her konuda, yani çocuğun bakım, eğitim, korunma ihtiyaçları- nın karşılanması, kişiliğine özen gösterilmesi, çocuğun temsil edilmesi ve mallarının yönetilmesi konularında birlikte hareket edeceklerdir. 81 Türk Medeni Kanunu, eşlerin evlilik birliği için önem taşıyan bir konu- da farklı fikirlere sahip olması halinde eşlerden birisi ya da her ikisine hâkime başvuru imkânı tanımıştır. Eşler, kişisel çekişmelerin ötesinde evlilik birliğinin hayati menfaatleri için hâkimin ihtarını veya arabu- luculuğunu isteyebilirler. Mesela çocuğun adının konması, okuyacağı okulun seçilmesi gibi hususlara ilişkin uyuşmazlıklarda hâkimin mü- dahalesi istenebilir. 82 Velayet hakkının kullanımı konusunda anne ve babanın anlaş- mazlığa düşmesi durumunda babanın oyuna üstünlük tanıyan dü- zenlemenin yerini evlilik devam ettiği sürece anne ve babanın velayeti birlikte kullanacaklarına dair hüküm almıştır. Ancak önceki Medeni Kanun’un konuyla ilgili hükmü kadın-erkek eşitliğini sağlayacak bir hale evrilmiş olsa da, tıpkı diğer konularda olduğu gibi, toplumdaki ataerkil bakış açısı kadının erkekle eşit konumda olmasına izin ver- memektedir. Çocukların sorumluluğu erkeklere değil, kadınlara ve- rilmiş olmasına rağmen 83 çocukla ilgili önemli bir konuda baba son sözü söylemek isteyecektir. Mesela kadın olan eşin, eşim benim rızam olmadan çocuğa kendi babasının adını verdi, serzenişlerini sıklıkla duymak mümkündür. Böylesi önemli bir konuda yani eşlerin arala- rındaki uyuşmazlığın çözüme kavuşturulamaması durumunda, TMK m. 195/f. 1’deki evlilik birliğine ilişkin önemli bir konuda uyuşmazlı- ğa düşülmesi halinde, eşlerin ayrı ayrı hâkimin müdahalesini isteye- bilecekleri yolundaki düzenlemeden hareketle mesela kadın olan eşin mahkemeye başvurabileceği söylenmektedir. Ancak bu yola başvur- manın mahzurları arasında gösterilen eşler arasındaki geçimsizliği kö- rükleme, evlilik birliğini sarsması ve bu nedenle boşanma riskini yük- seltme tehlikelerini göze almak çok kolay olmadığından 84 kadın olan eş kendi çocuğu ile ilgili karar verici konumda olmayacaktır. 80 Öztan, s. 1079. 81 Dural/Öğüz/Gümüş, s. 353. 82 Reyhani Yüksel, Velayet, s. 43. 83 Y. Dökmen, s. 82. 84 Kudret Güven, “Evli Kadının Gebeliğinin Sona Erdirilmesinde (Kürtajında) Eşi- nin İzni Sorunu”, Başkent Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi , Ankara 2016, Cilt 2, Sayı 1, s. 29.