Türkiye Barolar Birliği Dergisi 146.Sayı

35 TBB Dergisi 2020 (146) Tolga YILDIRIM Bir başka görüş ise bu farkları şöyle belirtmektedir: 105 • Genel affa tabi fiiller hakkında henüz açılmamış kamu davaları ar- tık açılamaz, açılanlar düşer, kesin hükümle hakkında karar veril- miş olanlar bütün cezai neticeleriyle ortadan kalkar. Ancak özel af verilmiş cezayı kaldırır, hafifletir veya değiştirir. • Genel af esas itibariyle fiillere, özel af ise faillere yöneliktir. • Genel af kesin hükümden önce veya sonra olabilir. Özel afsa kural olarak kesin hükümden sonra müdahale eder. • Genel af kural olarak bütün suçlulara veya belirli bir kategorideki suçlulara etkili olur. Özel aftaysa tek bir hükümlü söz konusudur. 106 ç. Affın Mecburiliği Affın kapsadığı kişilerin aftan yararlanmak istememeleri duru- munda ne olması gerektiği hususu da doktrinde yoğun biçimde tar- tışılan bir konudur. Bu hususta 5237 sayılı TCK’nın -765 sayılı TCK gibi- sessiz kalma yolunu seçtiğini görmekteyiz. 107 Konuya ilişkin bir düşünceye göre; hukukumuzda af mecburidir, affın sonuç doğurması için af kapsamına giren bireyin affedilmeyi kabul etmesi aranmaya- caktır. Bu noktada genel af ile özel af arasında bir fark da bulunma- maktadır. 108 Ancak bu durum kişilerin beraat etme hakkını elinden alacağı için af kanunlarına kabule ilişkin madde konmasının uygun olacağı da savunulmaktadır. 109 Bununla beraber literatürde adli muhakeme süreci aftan sonra sa- nığın isteğiyle devam etse dahi sanık hakkında cezaya mahkûm olun- ması halinde af kanunu hasebiyle cezanın infaz edilemeyeceği ifade 105 Keyman, 1965, s. 44-46. 106 Ancak burada toplu özel afların ya da tek bir kişi için çıkarılmış genel affın mevcut olabileceğini unutmamak gerekir. 107 Toroslu, 2012, s. 458. 108 Meray, 1944, s. 29, 48; Toroslu’ya göre özel affın reddi yönünden sorun yoktur, çünkü hüküm verilmiş, suçluluk tespit edilmiştir. Genel af bakımından ise, af ka- nununda hüküm bulunmadığı müddetçe, affı reddin mümkün olmadığı kabul edilmelidir. Toroslu, 2012, s. 458; Umumi affın mecburiliğine ilişkin bkz. Özek, 1959, s. 171. 109 Veli Özer Özbek, Türk Ceza Kanunu’nun Anlamı, Cilt: 1, 4. Basım, Seçkin Yayıne- vi, Ankara, 2010, s. 996; Toroslu, 2012, s. 458; Yalçın Sancar, 2001, s. 9.