Türkiye Barolar Birliği Dergisi 148.Sayı

296 Hukuki ve Psikolojik Boyutuyla Gece Kavramı Hakkında Yönetmelik 9 m.7/II’ye göre; “Çalışma süresinin yarısından çoğu gece dönemine rastlayan bir postanın çalışması, gece çalışması sayılır”. 10 Ancak hem gece hem de gündüz saatlerine rastlayan bazı işlerin, gece ve gündüze rastlayan çalışma saatlerinin eşit olması halinde bu çalışmanın gece çalışması mı yoksa gündüz çalışması mı olacağı konu- sunda Kanun ya da Yönetmelikte bir hüküm bulunmamaktadır. Öğ- retide 11 gece çalışmalarına uygulanan koruyucu hükümler de dikkate alınarak işin gece işi olduğunun kabul edilmesi gerektiğini savunan yazarlar olduğu gibi aksini savunan yazarlar 12 da bulunmaktadır. Aksi görüş sahipleri Postalar Halinde İşçi Çalıştırılarak Yürütülen İşlerde Çalışmalara İlişkin Özel Usul ve Kurallar Hakkında Yönetmelik m.7/ II hükmünün bu sonuca varmayı engellediğini ileri sürmektedirler. Yargıtay 7. Hukuk Dairesi 2014 yılında vermiş olduğu bir kararında; 13 postalar halinde çalışma bulunmayan işyerlerinde işin ya- rısından fazlası gece döneminde geçse de çalışmanın tamamının gece çalışması niteliğinde bulunmayacağını belirtmiştir. 4857 sayılı İş Kanunu m.69/III uyarınca; işçilerin gece çalışmaları güvenlik, sağlık ve turizm işlerinde işçinin yazılı onayını alarak yap- tırılan işler hariç yedi buçuk saati geçemez ve 4857 sayılı İş Kanunu m.41/IV uyarınca da gece çalışmasında işçilere fazla çalışma yaptırıla- maz. 4857 sayılı İş Kanunu’nun ilgili hükmü uyarınca hazırlanan Fazla Çalışma ve Fazla Sürelerle Çalışma Yönetmeliği 14 m.7/b’ de de gece sayılan gün döneminde yürütülen işlerde fazla çalışma yapılamayaca- ğı hükmü yer almaktadır. 4857 sayılı İş Kanunu m.41, genel nedenlerle fazla çalışmayı dü- zenlemektedir. Bu durumda söz konusu yasak, genel nedenlerle faz- la çalışmaya ilişkindir ve koşulları oluşmuşsa gece süresinde zorunlu nedenlerle fazla çalışma (m.42) ile olağanüstü hallerde fazla çalışma (m.43) yapılabilecektir. 9 R.G. Tarih-Sayı: 07.04.2004-25426. 10 Çelik/Caniklioğlu/Canbolat, 2018, s.681. 11 Çelik/Caniklioğlu/Canbolat, 2018, s.681-682; Eyrenci/Taşkent/Ulucan, 2017, s.305; Astarlı, 2008, s.254. 12 Ekmekçi, 2006, s.50-51; Mülayim, 2017, s.141. 13 Yargıtay 7. Hukuk Dairesi, Tarih: 01.04.2014, Esas No: 2013/24796, Karar No: 2014/7184. 14 R.G. Tarih-Sayı: 06.04.2004-25425.