Türkiye Barolar Birliği Dergisi 149.Sayı

257 TBB Dergisi 2020 (149) İlke GÖÇMEN Ankara Anlaşması md. 22’ye göre: “1. Anlaşma ile belirtilen amaçların gerçekleştirilmesi için, Anlaşma’nın öngördüğü hallerde Ortaklık Konseyi’nin karar yetkisi vardır. İki taraftan her biri, verilmiş kararların yerine getirilmesinin gerektirdiği tedbirleri almakla yükümlüdür. … 3. Geçiş döneminin başlaması ile ortaklık rejiminin gerçekleşmesi yolunda, Anlaşma amaçlarından birine ulaşmak için, Akit Taraflar’ın bir ortak davranışı gerekli görüldüğü takdirde, Anlaşma bunun için gerekli davranış yetkisini öngörmese bile, Ortaklık Konseyi uygun ka- rarları alır. …” Konuya AB hukuku açısından yaklaşıldığında, 1/95 sayılı OKK, AB hukukunun ayrılmaz bir parçası olarak kabul görmektedir. Bir ön tespit olarak, kurucu antlaşmanın konuyla ilgili olabilecek tek hükmüne göre: “Birlik tarafından akdedilen anlaşmalar, Birlik ku- rumları ve üye devletler için bağlayıcıdır”. 19 Eeckhout’un belirtti- ği gibi, “bu hüküm bağlayıcılığın hukuki sonuçlarını veya etkilerini tanımlamamaktadır”, 20 o halde bunu yapmak ABAD’a düşecektir. 21 Birincisi, Demirel kararı uyarınca “[AB üyesi] olmayan bir ülke ile özel, ayrıcalıklı bağlar yaratan bir ortaklık anlaşması” olan Ankara Anlaşması’nın hükümleri, “[Anlaşma] yürürlüğe girdiği andan itiba- ren [Birlik] hukuk sisteminin ayrılmaz bir parçasını oluşturur”. 22 İkin- cisi, Sevince kararı uyarınca “[Ankara Anlaşması] ile kurulan ve [An- kara Anlaşması’nın] uygulanması için sorumluluk verilen” “Ortaklık Konseyi’nin kararları, etki verdikleri [Ankara Anlaşması] ile doğrudan bağlantılı olduklarından, [Ankara Anlaşması’nın] kendisi ile aynı bi- çimde yürürlüğe girdikleri andan itibaren [Birlik] hukuk sisteminin ayrılmaz bir parçasını oluşturur”. 23 Konuya Türk hukuku açısından yaklaşıldığında, ilk önce (1961 Anayasası md. 65 ile esaslı bir farklılık taşımayan 24 ) 1982 Anayasası md. 90’dan bahsetmek gerekir. Bu maddeye göre: 19 ABİHA md. 216(2). 20 Piet Eeckhout, EU External Relations Law, 2. Baskı, Oxford University Press, Ox- ford, 2012, s. 327. 21 ABA md. 19(1). 22 Case 12/86 Meryem Demirel v Stadt Schwäbisch Gmünd [1987] ECR-3719, paras 9, 7. 23 Case C-192/89 Sevince v Staatssecretaris van Justitie [1990] ECR I-3461, paras 10, 9. 24 Bu tespit için örneğin bkz. Yücel Acer & İbrahim Kaya, Uluslararası Hukuk, 10. Baskı, Seçkin Yayıncılık, Ankara, 2019, s. 88; Ergun Özbudun, Türk Anayasa Hu- kuku, 13. Baskı, Yetkin Yayıncılık, Ankara, 2012, s. 223.