Türkiye Barolar Birliği Dergisi 150.Sayı

297 TBB Dergisi 2020 (150)  Hakan PEKCANITEZ / Oğuz ATALAY / Muhammet ÖZEKES yılı Kanun’la yapılan değişikliklerdir. Bu sebeple değişiklik hem yön- tem ve amaç hem de içerik olarak eleştiriye açıktır. Bugün hukukumuzda gerçekten yararlı bir şey yapılmak isteniyor- sa, en doğru şey bir süre kanun yapmamak, özellikle temel kanunlara dokunmamaktadır. Bilhassa “reform” (!) adı altında yapılan değişik- liklerin bir fayda sağlamadığı tecrübe ve somut göstergeleriyle sabittir; hatta bu reformlar faydadan çok zarar getirmekte, ileri götürmek yeri- ne geriye götürmektedir. Şayet gerçekten yararlı ve yargılamaya katkı sağlayacak değişiklik yapılmak isteniyorsa, öncelikle neredeyse herke- sin üzerinde mutabık kaldığı aslî, temel ve insan kalitesi ile ilgili hu- suslar öne alınmalı, ayrıca kanunların doğru uygulanmasına yönelik sorunlar çözülmelidir. Bugün Ülkemizde yeni kanun ihtiyacından çok, doğru uygulama ve doğru uygulayıcı sorunu vardır. Doğrudan uygu- lamaya yönelik olan usûl hükümleri konusunda, doğru uygulama ve doğru uygulayıcı daha da önem taşımaktadır. Bu gerçek görülmeden yapılacak kanun değişiklikleri, sorunları ötelemek, görmezlikten gel- mek, eleştirileri bir süre başka yöne kanalize etmek dışında bir işe ya- ramamaktadır. Henüz dokuz yılı dolan temel ve hukuk uygulamasına yön veren yargılama kanununda (ortalama her altı ayda bir değişiklik anlamına gelecek) 18 değişiklik yapmanın izah edilebilir tarafı bulun- mamaktadır. Bu değişikliklerle ne yargılamalar hızlanmış ne sorunlar çözülmüş ne de reform denilecek sonuçlar doğmuştur. Her değişiklik yeni bir sorunu da birlikte getirmektedir. Daha önceki değişiklikler bir sonuç vermediği gibi, 7251 sayılı Kanun’la yapılan değişiklikler de bir sonuç vermeyecek, hatta daha çok soruna yol açacak bir nitelik taşı- maktadır. Gerçek bir hukuk devletinde kanunların sayısını artırmak değil, hukukun niteliğini artırmak önemlidir. Çünkü kanunlar arttıkça hukuk ve hukuka duyulan güvende azalma görülmektedir. Kaynakça Kitaplar Akkaya Tolga, Medenî Usûl Hukukunda İstinaf, Ankara 2009. Cüceloğlu Doğan, Keşkesiz Bir Yaşam İçin İletişim Donanımları, 2. Basım, İstanbul 2002. Konca Kurt Nesibe, Medenî Usûl Hukukunda Aleniyet İlkesi, Ankara 2009. Nissen A., Die Online-Videokonferenz im Zivilprozess, 2004.