Türkiye Barolar Birliği Dergisi 152.Sayı

241 TBB Dergisi 2021 (152) Ramazan TURAN kavramı ile ne anlaşılması gerektiği açık değildir. Burada ifade edilen husus, halefin ödeme güçsüzlüğü içinde olmasıdır. Diğer bir ifadeyle, payı devralan ortağa yönelik yapılan icra takibinin neticesiz, diğer bir anlatımla semeresiz kalması, tali sorumlu durumda olan ayrılan orta- ğa başvurmak bakımından yeterlidir. Kanun koyucu, halef için asli (birinci derecede) sorumluluk, ayrı- lan ortak bakımından ikinci derecede (tali) sorumluluk öngörmüştür. Payı devralan ortak konumundaki halef, ek ödeme yükümlülüğünü ifa ettiği oranda, selefinin sorumluluğu da ortadan kalkacaktır. 72 Keza kanun koyucu bu konuda payı devreden ile devralan ortak arasında müteselsil sorumluluk da öngörmemiştir. Diğer yandan, ayrılan ortağın sorumluluk süresi içerisinde payın birden fazla el değiştirmesi halinde, ortak sıfatını en son bulunduran kişi, kendisinden önceki ortaklar karşısında da birincil olarak ek öde- me yükümlülüğünden sorumludur. Önceki devreden ortaklardan her birisi, kendisinden sonra gelen ortağa karşı, yaptığı ödeme oranında bir rücu hakkına sahip olacaktır. 73 3. Ayrılan Ortağın Yükümlülüğünün Sonradan Ağırlaşmaması Ayrılan ortağın esas sermaye payına düşen ek ödeme yükümlülü- ğünün sonradan artırması, ayrılan ortağın sorumluluğunu ağırlaştır- maz. TTK m. 604/2 hükmü uyarınca, ek ödeme yükümlülüğü, halef ta- rafından ifa edilmemişse, ayrılan ortağın sorumluğu, yükümlülüğün gerçekleştiği tarihte kendisine karşı ileri sürülebilecek ölçüde devam eder. Hükümde de belirtildiği üzere, ortak şirketten ayrıldıktan sonra, onun sermaye payına bağlı ek ödeme yükümlülüğü artırılmış olsa da sorumluluğu, şirketten ayrıldığı andaki miktar kadardır. Zira ortak sı- fatına sahip olmayan bir kimsenin yükümlülük altına sokulması ya da yükümlülüğünün artırılması, işin doğası gereği mümkün değildir. Ayrılan ortağın katılma, önerme ve oy verme hakkını haiz olmadığı bir organın kararıyla bağlı olması, hukuken de açıklanamaz. 74 72 Can, s. 17; Yavuz, s. 163; Karakılıç, s. 134; Şener, s. 442-443; Eriş, s. 3810; Varoğlu, s. 154. 73 Şener, s. 443; Karakılıç, s. 134. 74 TTK Gerekçe, m. 604, fıkra 2.