14 0RdHUn +XkXk 3UaWL÷LndH 'LnL $UJPanWaV\Rn 7aUWÕşPaOaUÕ müzakerede ise beklenti kişinin argümanını güçlendirmek için sunduğu delillerin doğruluğunun kabul edilmesi ya da en azından yanlışlanmamasıdır.35 Yasaların akla uygunluğunun en önemli sonucu bireylerin huzursuz olmaksızın devlet tarafından alınan kararlara itaat etmeleridir. Özellikle bireyin temel hak ve özgürlüklerini sınırlamaya yönelik kararlar, bireyi ikna edecek ölçüde açık ve ikna edici olmalıdır.36 Aksi halde devletin bireye belirli bir yönde davranmayı dayatması söz konusu olur.37 O zaman hükümet, gündelik yaşamı düzenleyen ve icrai niteliği olan hukuk normları ihdas ederken ve uygularken, bu kuralın kendisine uygulanacak kişiler tarafından kabul edilebilir ve meşru olarak görülmesini sağlamalıdır.38 Bu durum, liberal demokratik teoride “kamusal akıl” kavramı ile karşılanmaktadır.39 B. Dini Argüman Kullanılmasına Karşı Görüşler Bu başlık altında, liberal anayasal bir düzen içerisinde yasama ve yürütme görevlilerinin kanun ve kararlarını meşrulaştırmak noktasında neden dini argümanları kullanmamaları gerektiği incelenmektedir. Görüleceği üzere bu çıkarımların büyük bir kısmı yukarıda ele alınan tarafsızlık, bireycilik ve akılcılık unsurlarından türetilmektedir. Bu görüşler çalışmanın geri kalanında, her bir başlık altında incelenen aksi yöndeki görüşlerin yorumlanması bakımından da temel teşkil etmektedir. 35 Nagel, (1987), s. 232. 36 Ancak bu siyasi bakımdan kişisel hırs ve menfaatlerin takip edilmesini ortadan kaldırmak demek değildir. Elbette bireyler kişisel menfaatleri çerçevesinde eyleyebilir. Fakat akılcılık, bireylerin, özellikle de politikacı ve kamu görevlilerinin, kişisel hırs ve menfaatlerini elde etmek için alacakları kararları diğer bireylere dayatmalarına engel oluşturur. Yani birey için menfaat söz konusu olsa da alınan kararların toplum açısından akla uygun ve kabul edilebilir olması önemlidir. Robert Audi, ‘The Place of Religious Argument in a Free and Democratic Society” San Diego Law Review, 1993, Vol. 30, No. 4, pp. 677-702, s. 689-690. 37 Greenawalt, (1988), s. 24. 38 Derek H Davis, “Religion and the Abuse of Judicial Power” , Journal of Church and State, 1997, Vol. 39, No. 2, 203-214, s. 211; Jürgen Habermas, “Religion in the Public Sphere”, European Journal of Philosophy, 2006, Vol. 14, No. 1, s. 4. 39 Detaylı bilgi için Bkz. Jonathan Quong, “Public Reason”, Stanford Encyclopedia of Philosophy, 2017, https://plato.stanford.edu/entries/public-reason/>, (Erişim Tarihi: 3.3.2021).
RkJQdWJsaXNoZXIy MTQ3OTE1