341 7BB 'HUJLVL g]JH Bg/h.B$ù, karar verirken, çocuğun anlaşmaya katılımının sağlanması da önemsenmektedir. Zira, çocuğun katkısı, günlük yaşamdaki ilgi ve ihtiyaçlarını daha iyi karşılayan bir anlaşmanın yapılmasına da yardımcı olacaktır.109 Bunun yanında, geçirdiği psikolojik travmanın da etkilerinin hafifleyeceği söylenebilir.110 Ülkemizde, çocuğun velayeti hakkında bir anlaşma yapılması hakim için bağlayıcı değildir. Ancak, velayet kendisine bırakılan tarafın çocuk ile ilgili kararlarda diğer tarafa danışarak hareket etmesi, onu velayete katması, yararı tehlikeye düşmedikçe çocuğun diğer tarafla daha sık görüşebilmesi vb. davranışlar iki taraf da anlaştığı müddetçe mümkündür ve buna hukuken bir engel yoktur.111 Başka bir ifadeyle, velayet yalnızca bir tarafa tevdi edilse dahi ana ve baba onu fiilen birlikte yürütmekte serbesttir.112 Bu fiili serbestliğin, birlikte velayetin kabul edilmesi suretiyle hukuken de tanınması yerinde olacaktır. b) Hakimin Anlaşmayı (Onaylaması) Uygun Bulması Karşılaştırmalı hukukta zorunlu bir koşul olarak düzenlensin ya da düzenlenmesin farketmez, ana ve baba, çocuğun bakımı ve bakım giderlerinin paylaşılması hakkında bir anlaşma yapmışlarsa, yaptıkları anlaşmanın hakim tarafından uygun bulunması gerekir.113 Hakim, yapılan düzenlemelerin nedenlerini ve taraflarca ne kadar anlaşıldığını belirleyerek, ana ve babanın ortak bir sorumluluk almaya hazır olduklarını ve bu sorumlulukların çocuğun menfaatine uygun olduğunu tespit ettiği takdirde anlaşmayı kabul eder.114 Çünkü ana ve babanın velayet anlaşmaları hakime yapılan tekliften başka bir şey 1979, s. 391; Cantieni/Biderbost, s. 772; Gloor/Lukas, s. 494. Bunun yanında yapılacak olan katkıda, çocuğun bireysel ihtiyaçlarının göz önüne alınması ve katkı oranının her çocuk için ayrı ayrı belirlenmesi de önemlidir (Gloor/Lukas, s. 497). 109 Büchler/Cantieni/Simoni, s. 219. 110 Büchler/Cantieni/Simoni, s. 219. 111 Koçhisarlıoğlu, s. 53; Karaca, s. 72; Bilal Köseoğlu/Köksal Kocaağa, Aile Hukuku ve Uygulaması, Bursa 2011, s. 443. 112 Koçhisarlıoğlu, s. 54; Karaca, s. 72. 113 Taussig/Carpenter, s. 235; Şeyda Şanlı Yalın, Türk Hukukunda Anlaşmalı Boşanma, (Danışmanı: Doç. Dr. Ebru Ceylan), İstanbul Aydın Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Yüksek Lisans Tezi, Temmuz 2017, s. 39; Köseoğlu/Kocaağa, s. 444. 114 Büchler/Cantieni/Simoni, s. 217, 218; Schwenzer/Keller, New Rules, s. 460; Bucher, Elterliche Sorge, s. 21; Şimşek, s. 8; Akkışla, s. 49; Koçhisarlıoğlu, s. 170, 171; Yücel, s. 98.
RkJQdWJsaXNoZXIy MTQ3OTE1