412 <aUJÕWa\ .aUaUOaUÕ ,şÕ÷Õnda +HPşLUHnLn +XkXkv 6RUXPOXOX÷X Ancak tıbbî müdahale, sağlığı korumak ve sürdürmek gibi üstün amaca dâhil olsa da insanın vücut bütünlüğüne yönelmektedir. Hukuk düzeninin mutlak ve dokunulmaz saydığı cismanî ya da manevî değerlere yapılan izinsiz her türlü tıbbî müdahale, kural olarak hukuka aykırıdır.9 Tıbbî müdahaleyle amaçlanan kişilerin bedensel, fiziksel veya psikolojik hastalığını, noksanlığını, teşhis ve tedavi etmek veya tam tedavi sağlanamasa bile hastalığı hafifletmek ya da acılarını dindirmek yahut kişileri böylesine hastalıktan korumaktır.10 Yalnız iyileştirme amacı, tıbbî müdahalenin hukuka aykırılığını ortadan kaldırmaya yetmez. Zira iyileştirme amacıyla hareket edilse bile hastanın vücut bütünlüğüne yönelik her müdahalenin hukuka uygunluğu, ehil sağlık personeli, aydınlatılmış onam, tıp biliminin en güncel mertebesine uygunluk ve özenli hizmet şartlarının kümülatif gerçekleşmesini gerektirir.11 Nitekim Yargıtay 1977 yılından bu yana Uygulamaları, Ed. Hakan Tokbaş ve H. Fehim Üçışık, Bilge, Ankara, 2016, s. 367. Hakeri, C. 1, s. 94, 259, 260. Bayraktaroğlu/Fidan, s. 48. 9 M. Kemâl Oğuzman/Özer Seliçi/Saibe Oktay-Özdemir, Kişiler Hukuku (Gerçek ve Tüzel Kişiler), Filiz, İstanbul, 2020, s. 179, 225-229. Mustafa Dural/Tufan Öğüz, Kişiler Hukuku, Türk Özel Hukuku, C. II, Filiz, 2017, prg. 531. Sibel Adıgüzel, “Hekimin Aydınlatma Yükümlülüğü”, Türkiye Adalet Akademisi Dergisi, 2014, 5/19, s. 945, 946. Mehmet Ayan/Nurşen Ayan, Kişiler Hukuku, Adalet, Ankara, 2020, s. 99, 116, 117. Hüseyin Hatemi, Kişiler Hukuku, On İki Levha, İstanbul, 2020, s. 69-72. Yüksel Ersoy, “Tıbbî Hatanın Hukukî ve Cezaî Sonuçları”, Türkiye Barolar Birliği Dergisi, 2004, 53, s. 83, 184. Hayrunnisa Özdemir, “Teşhis ve Tedavi Sözleşmesinde Kayda Geçirme ve Sır Saklama Yükümlülüğü”, Ankara Barosu Sağlık Hukuku Digestası, 2009, 1, s. 153. Atak, s. 21, 22. Kahraman, s. 480, 483. Işık, s. 65. Özdemir, Hekimin Hukukî Sorumluluğu, s. 39, 45. 10 Aysun Altunkaş, “Ceza Hukukunda Tıbbî Müdahalenin Hukuka Uygunluk Koşulları”, II. Ulusal Sağlık Hukuku Tıbbî Müdahalenin Hukukî Yansımaları Sempozyumu, Seçkin, Ankara, 2015, s. 52. Alvina Gojayeva, “Avrupa Biyotıp Sözleşmesi ve Türk Tıp Hukuku’na Etkileri”, Ankara Barosu Sağlık Hukuku Digestası, 2009, 1, s. 34. Atak, s. 20. Kahraman, s. 480. Işık, s. 54, 55, 149. Dural/Öğüz, prg. 531. 11 Perihan Çetinkaya, Hemşirelikte Tıbbî Uygulama Hataları ve Hukukî Sonuçları, Seçkin, Ankara, 2016, s. 38 vd. Verda L. Ersoy, “Tıbbî Malpraktis”, Toraks Dergisi, s. 30, https://toraks.org.tr/site/sf/books/pre_migration/c68713cbd3e5aef1177da489dc1a646d1645271e69486ea3bb79c144ff909737.pdf (Erişim Tarihi: 16.6.2021). Merve Duysak, “Hekimin Tıbbî Uygulama Hatalarından Doğan Cezaî Sorumluluğu”, Ankara Barosu Hukuk Gündemi, 2009, 5/3, s. 25, 26. Murat Akbaba/Vedat Davutoğlu, “Sağlık ve Hukuk Kıskacında Hekim: Ne Yapmalı?”, Türk Kardiyoloji Derneği Arşivi, 2016, 44/7, s. 610, 611. Gürcan Altun/Abdullah Çoşkun Yorulmaz, “Yasal Değişiklikler Sonrası Hekim Sorumluluğu ve Malpraktis”, Trakya Üniversitesi Tıp Fakültesi Dergisi, 2010, 27/1, s. 8, 10. Zarife Şenocak, “Heki-
RkJQdWJsaXNoZXIy MTQ3OTE1