209 TBB Dergisi 2022 (161) Hasan CAN sathında teşkilatlanma, personel istihdam etme ve tesis, araç gereç tedarikini sağlaması gerekmektedir. Bu kapsamda ilgili yükümlülüğün organizasyon yükümlülüğü kapsamında değerlendirilmesi gerekmektedir.129 Bunun yanında Danıştay’ın bir kararında da organizasyon sorumluluğuna dair hüküm verildiği görülmektedir: “idare kendisine verilen sağlık hizmetlerinin idamesi için öncelikle gerekli örgütü kurmak ve bu örgütün ayni, şahsi ve mali olanaklarıyla araçlarını hizmete hazır tutmakla yükümlüdür”.130 Organizasyon sorumluluğu kapsamında sadece sağlık hizmetinin kurulması yeterli olmayıp, bu hizmetlerin gereği gibi işletilmesi de gerekmektedir: “halkın sağlık hizmetlerini yürütmekle görevli olan idare, hastanelerde yapılacak olan tedavilerin ve cerrahi müdahalelerin tıbbi esaslarına uygun biçimde, hizmetin gerektirdiği yeterliliğe sahip personelle ve gerekli dikkat ve özenin gösterilerek yapılmasını sağlamakla görevlidir”.131 Yaşam hakkı ve sağlık hakkı kapsamında devletin kişilerin sağlıklarının ve yaşamlarının korunmasına yönelik önlemler alması ve sağlık kuruluşlarının uyması gereken standartlar konusunda düzenleme ve denetleme yükümlülüğü bulunmaktadır.132 Diğer yandan sağlık üzerinde birçok faktörün etkili olması nedeniyle, sağlık hakkı kapsamında devletin kişilerin sağlığını garantileme gibi bir yükümlülüğü bulunmamaktadır. Bu kapsamda devletin yükümlülüğü, kişilerin sağlık hakkından yararlanabilmeleri için gerekli olan mal, hizmet, tesis, hizmet ve şartların sağlanması çerçevesinde değerlendirilmektedir. Zira sağlık hakkı koşulsuz ve sınırsız bir hak olarak değil, kişilerin optimum sağlık düzeyine ulaşabilmesi olarak değerlendirilmelidir.133 Anayasa’nın 65. maddesinde “devlet, sosyal ve ekonomik alanlarda Anayasa ile belirlenen görevlerini, bu görevlerin amaçlarına uygun öncelikleri gözeterek mali kaynaklarının yeterliliği ölçüsünde yerine getirir” hükmüne yer verilmiştir. Madde hükmüyle idarenin sorumluluğunun mali kaynaklar ölçüsünde belirlenebileceği belirtilerek, sorumluluğun alanının sınırlandırıldığı görülmektedir. Diğer yandan sağlık hizmeti 129 Yasin, s. 245. 130 Danıştay 12. D, E. 1967/2767, K. 1968/2118, T. 18.11.1968, (Erişime kapalı). 131 Danıştay 10. D, E. 1994/3258, K. 1995/2379, T. 03.05.1995, (Erişime kapalı). 132 Durmuş Tezcan ve Diğerleri, İnsan Hakları El Kitabı, 3. baskı, Seçkin Yayıncılık, Ankara 2010, s. 81-82. 133 Dilara Yüzer Eltimur, “BM İnsan Hakları Belgeleri Çerçevesinde Devletin Sağlık Hakkından Doğan Sorumluluğu”, Tıp Hukuku Dergisi, 2020, C. 9, S. 17, s. 142.
RkJQdWJsaXNoZXIy MTQ3OTE1