300 Zamanaşımından Feragat nen menfaat, sözleşme kurulurken veya daha önceki döneme ilişkin olup, zamanaşımı süresi işlerken böyle bir koruma gereksinimi bulunmaz.50 Bu yorum biçiminin TBK m. 148 hükmüne aykırı düştüğünden de söz edilemez. TBK m. 148 ve m. 160/1, birbirinden farklı içerikte düzenlemelerdir. Her iki hüküm arasında sıkı veya içsel bir bağlantı bulunmaz.51 TBK m. 160 hükmü zamanaşımı definden feragate ilişkin olup, TBK m. 148 hükmünün bununla doğrudan ya da dolaylı olarak bağlantısı yoktur. Zamanaşımı definden feragat dogmatik olarak zamanaşımı süresinin uzaması anlamına gelmediğinden, TBK m. 148 hükmüne aykırılık oluşturmaz.52 Zamanaşımı definden feragatin bir sonucu olarak zamanaşımı süresinin - dolaylı olarak - uzayacak olması, bunun TBK m. 148 hükmü kapsamında değerlendirilmesini gerektirmez. Kaldı ki TBK’nın üçüncü bölümünün ikinci ayırımındaki sürelerin uzaması da imkânsız değildir. Bu süreler de zamanaşımını durduran veya kesen bir sebeple uzayabilir.53 Zamanaşımını durduran veya kesen sebeplerin gerçekleşmesi halinde zamanaşımı süresi uzamakla birlikte, bunun TBK m. 148’de öngörülen yasakla bir ilgisi bulunmaz. Zamanaşımından feragat halinde de buna benzer bir durum söz konusu olmaktadır.54 Şu halde zamanaşımı süresinin TBK m. 160’a göre fiilen uzaması, TBK m. 148’den bağımsız olarak değerlendirilmelidir. Zamanaşımından fe50 Bu yönde bkz. Gauch/Schluep/Schmid/Emmenegger, N. 3380; Esra Kaşak/Muhammed Kiomers Ganbari, “İsviçre Borçlar ve Ticaret Hukukunda Zamanaşımı Revizyonu”, Ankara Hacı Bayram Veli Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi, C. XXIV, S. 1, 2020, s. 116. 51 Wildhaber/Dede, Berner Kommentar OR, Art. 141, N. 12; Wildhaber/Dede, Verzicht, s. 139; Gauch, s. 537. Söz konusu hükümler arasında içsel bir bağlantı bulunduğuna, dolayısıyla bunların birlikte yorumlanması gerektiğine ilişkin aksi yöndeki görüş için bkz. Berti, ZK OR, Art. 141, N. 1; Killias/Wiget, CHK OR, Art. 141, N. 2. 52 Wildhaber/Dede, Verzicht, s. 139; Wildhaber/Dede, Berner Kommentar OR, Art. 141, N. 12. Aynı yönde bkz. Koller, OR AT, s. 1242, N. 71.16. Federal Mahkeme kararlarında bu sonucu açıkça tanıma cesaretini göstermiş olsaydı, bu konudaki tartışmanın engellenebileceğine, sulh görüşmelerini durma sebebi olarak öngören OR Art. 134/1 b. 8 bakımından bu sonucu gerekçede açıkça belirten kanun koyucunun bu anlamda daha cesur davrandığına ilişkin olarak ayrıca bkz. Müller, s. 294-295. 53 Paksoy, s. 102. 54 Ayrıca bkz. Wildhaber/Dede, Berner Kommentar OR, Art. 129, N. 24, 48. Aksi yönde bkz. Gauch, s. 537.
RkJQdWJsaXNoZXIy MTQ3OTE1