317 TBB Dergisi 2022 (162) Hülya ATLAN GÜRER düşüncesinden hareket edilmektedir. Aksi halde alacaklının, borçludan edimin ifasını herhangi bir süre sınırlaması olmaksızın isteyebilmesinin yolu açılmış olurdu.113 Nitekim İsviçre Federal Mahkemesi yukarıda belirtilen ilke kararında, zamanaşımından feragat ile zamanaşımı süresinin, OR Art. 127’ye (TBK m. 146) göre en fazla on yıl için uzayabileceği tespitinde bulunmuştur.114 Bu karara göre, somut durumda geçerli olan zamanaşımı süresinden bağımsız olarak, on yıldan daha fazla bir süre için zamanaşımından feragat edilemez.115 Feragat edilen sürenin TBK m. 146’da öngörülen on yıllık genel zamanaşımı süresinden uzun olamayacağı, doktrindeki genel kabulü yansıtmaktadır.116 İsviçre kanun koyucusu, 15 Haziran 2018 tarihli kanunla yapılan zamanaşımı hukuku revizyonu ile Federal Mahkeme kararlarında ve doktrinde benimsenen görüşü takip ederek söz konusu on yıllık süre sınırını kanun hükmü haline getirmiştir. Gerçekten OR Art. 141/1’in değiştirilen ifadesine göre borçlu, her defasında en fazla on yıl için zamanaşımından feragat edebilir.117 118 113 Däppen, BSK OR, Art. 141, N. 3a; Wildhaber/Dede, Berner Kommentar OR, Art. 141, N. 47. 114 BGE 132 III 226 (Buna ilişkin olarak bkz. Wildhaber/Dede, Verzicht, s. 148, Wildhaber/Dede, Berner Kommentar OR, Art. 141, N. 47. Ayrıca bkz. Fellmann, HAVE, s. 149). Bu yöndeki diğer Federal Mahkeme kararları için bkz. BGer 9C_855/2010, 8.2.2011, E. 3.5.2 (https://www.servat.unibe.ch, Erişim Tarihi: 11.06.2022). BGer 9C_104/2007, 20.8.2007, E. 8.2.1; BGer 4A_707/2012, 28.5.2013, E. 7.4.2 (https:// www.bger.ch, Erişim Tarihi: 11.06.2022). 115 Huguenin, s. 689, N. 2261. 116 Däppen, BSK OR, Art. 141, N. 3a; Huguenin, s. 689, N. 2261; Killias/Wiget, CHK OR, Art. 141, N. 7; Erdem, Zamanaşımı, s. 385; Tekinay/Akman/Burcuoğlu/Altop, s. 1072; Paksoy, s. 91; Çetiner/Furrer/Müller-Chen, N. 1722; Kaşak/Ganbari, s. 116. Bu yönde bkz. Kılıçoğlu, s. 1145; Nomer, s. 467, N. 212.18. Ayrıca bkz. İpek İşleten, s. 210 vd. 117 Ayrıca bkz. Wildhaber/Dede, Verzicht, s. 148; Huguenin, s. 689, N. 2261; Fellmann, ZBJV, s. 222. 118 Belirtelim ki, İsviçre Federal Mahkemesi’ne ve doktrindeki baskın görüşe göre, OR’un üçüncü bölümü (TBK’nın üçüncü bölümünün ikinci ayırımı) dışındaki süreler bakımından da uzama süresi OR Art. 127’de (TBK m. 146) öngörülen on yıllık süreyi aşamaz (Koller, OR AT, s. 1247, N. 71.31; Schwenzer, s. 539, N. 84.12; Däppen, BSK OR, Art. 129, N. 3; Koller, ZBJV, s. 699; Huguenin, s. 687, N. 2256; Tekinay/Akman/Burcuoğlu/Altop, s. 1071; Oğuzman/Öz, s. 628; Eren/Dönmez, s. 2647; Reisoğlu, s. 436; Erdem, Zamanaşımı, s. 374; Tutumlu, s. 341; Özkaya, s. 198. Aynı yönde bkz. Paksoy, s. 99. Bu yöndeki Federal Mahkeme kararları için bkz. BGE 99 II 185, BGer 4A_221/2010, 12.01.2012, E. 3, https://www.bger.ch, Erişim Tarihi: 03.06.2022). Buna karşılık bir başka görüşe göre zamanaşımı süresinin on yıllık süreyi aşması mümkündür. Bu görüş, burada de lege ferenda bir üst süre öngörülmesi gerektiğini kabul etmekle birlikte, açık bir kanuni dayanak bulun-
RkJQdWJsaXNoZXIy MTQ3OTE1