331 TBB Dergisi 2022 (162) Artür KARADEMİR ve bu kavram emredici düzenlemelerle desteklenmiştir.4 Buna karşılık, çalışma süresi kavramının önemine rağmen 4857 sayılı İş Kanunu’nun5 çalışma süresini düzenleyen hükümleri bu kavramı tanımlamadığı gibi uygulamada ortaya çıkabilecek bazı ihtimallere cevap vermekten de uzak kalmıştır. İşte, işçinin ertesi gün iş görmek üzere seyahat ettiği durumlarda yolda geçen süreler ile üretime dayalı bir çalışmaya dayanmayan eğitimde geçen sürelerin çalışma süresiyle ilişkisi de bu ihtimaller arasındadır. İş Kanunu’nun 66. maddesi uyarınca işçilerin işveren tarafından işyerlerinden başka bir yerde çalıştırılmak üzere gönderilmeleri halinde yolda geçen süreler günlük çalışma süresinden sayılmıştır. Öte yandan İş Kanunu’nda işçinin ertesi gün başka bir şehirde olmak üzere seyahat ettiği durumlarda, yolda geçirilen sürelerin çalışma süresiyle ilişkisine dair açık bir hükme rastlanmamaktadır. Benzer şekilde, her ne kadar İş Kanunu’nun 66. maddesinde işçinin işveren tarafından başka bir yere gönderilmesi suretiyle asıl işini yapmaksızın geçirdiği süreler günlük çalışma süresinden sayılmışsa da İş Kanunu’nda eğitimde geçirilen sürelere dair herhangi bir hükme yer verilmemiştir. Yukarıda belirtilen hususlar Türk hukukunun aksine İsviçre hukuku ile Amerikan hukukunda açık düzenlemelere konu edilmiştir. Şu durumda ve özellikle çalışma süresi kavramının üç hukuk sisteminde de paralel esaslara dayandığı dikkate alınarak, İsviçre ve Amerikan hukukundaki esaslar ile Türk hukuku karşılaştırılarak ertesi güne sarkan seyahat süreleri ile üretime dayalı bir çalışmaya dayanmayan eğitimde geçen sürelerin çalışma süresinden sayılabilip sayılamayacağının incelenmesinde fayda vardır. 4 Sarper Süzek, İş Hukuku, 21. bası, Beta Yayıncılık, İstanbul, 2021; s. 799; Nurşen Caniklioğlu, “4857 sayılı Kanuna Göre Çalışma Süreleri ve Bunun İş Günlerine Bölünmesi”, Toprak İşveren Dergisi, S. 66, 2005, s. 1; Ali Cengiz Köseoğlu/Sibel Kabul, “4857 sayılı İş Kanunu Bağlamında Çalışma Süresinin Aşılması: Fazla Çalışma”, İstanbul Üniversitesi Hukuk Fakültesi Mecmuası, C. LXXII, S. 2, s. 233; Köseoğlu, İşin Düzenlenmesi, s. 309; Muhittin Astarlı, İş Hukukunda Çalışma Süreleri, Turhan Kitabevi, Ankara, 2008, s. 51-55; Feyzullah Uslu, “İş Hukuku ve İş Süreleri”, Adalet Dergisi, Yıl 55, S. 3-4, 1964, s. 267. 5 RG 25134, 10.06.2003 T.
RkJQdWJsaXNoZXIy MTQ3OTE1