353 TBB Dergisi 2022 (162) Artür KARADEMİR Öğretide ileri sürülen diğer bir görüşe göre ise İş Kanunu’nun “işçinin işveren tarafından başka bir yere gönderilmesi suretiyle asıl işini görmeksizin geçirdiği sürelerin günlük çalışma sürelerinden sayılacağı hükmünü koymuş olması ve bunu herhangi bir şekilde kısıtlamaması karşısında, günlük çalışma sürelerini aşan yolda geçen bazı sürelerin çalışılmış gibi göz önünde bulundurulup değerlendirilmesi gerekli görülebilecektir.”84 Benzer şekilde, bazı yazarlar da günlük çalışma süresi içerisindeki görevlendirmelerin yanı sıra, İstanbul-Ankara örneğinde olduğu gibi yolda geçen sürelerin çalışma süresinden sayılması gerektiğini öne sürmüşlerdir.85 Bu görüşe karşılık, öğretideki bir diğer yazara göre, ertesi gün iş görmek üzere seyahat edilen zamanların çalışma süresinden sayılmasına ilişkin bu yaklaşım, çok “ileri gitmektedir.”86 Oysa yukarıdaki örnekte işçi “günlük” çalışmasını bitirmiş; ertesi gün çalışmak üzere seyahat etmektedir. Bu durumda işverene düşen sadece seyahat masraflarının ödenmesidir. Yoksa işçinin uyku, dinlenme, yemek ve diğer surette geçirdiği zamanın çalışma süresinden sayılmasına imkân yoktur.87 Diğer bir görüşe göre yolda geçen sürelerin çalışma süresiyle ilişkisi ayrım yapılarak incelenmelidir. Şayet işçi kendi aracıyla; başka bir ifadeyle, aracı bizzat kullanması nedeniyle kendi zamanı üzerinde serbestçe tasarruf edemediği biçimde şehir dışındaki bir işi görmesi için görevlendirilmişse, yolda geçen sürenin çalışma süresinden sayılması gerekir.88 Öte yandan, örneğin otobüs yolculuğunda olduğu gibi, işçinin zamanını uyuyarak veya kitap okuyarak geçirebileceği dikkate alındığında otobüste geçen sürenin çalışma süresinden sayılmaması 84 Nuri Çelik/Nurşen Caniklioğlu/Talat Canbolat/Ercüment Özkaraca, İş Hukuku Dersleri, 34. bası, Beta Yayıncılık, İstanbul, 2021, s. 782; Subaşı, s. 343. 85 Nurşen Caniklioğlu, “Soru-Cevap”, 10. Yılında 4857 sayılı İş Kanunu Sempozyumu, 26-27 Nisan 2013, ed. Ali Cengiz Köseoğlu, İstanbul, 2016, s. 395; Levent Akın, “Soru-Cevap”, 10. Yılında 4857 sayılı İş Kanunu Sempozyumu, 26-27 Nisan 2013, ed. Ali Cengiz Köseoğlu, İstanbul, 2016, s. 401-402. 86 Münir Ekonomi, İş Hukuku - Ferdi İş Hukuku, C.1, Teknik Üniversite Matbaası, İstanbul, 1976, s. 231. 87 Ekonomi, s. 232. 88 Sezgi Öktem Songu, “Türk İş Hukukunda Çalışma Süresinin Düzenlenmesi”, yayımlanmamış doktora tezi, Dokuz Eylül Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, İzmir, 2007, s. 146.
RkJQdWJsaXNoZXIy MTQ3OTE1