134 &H]a +XkXkXnda 7akdLUL øndLULP 1HdHnOHULnLn 8\JXOanPaVÕ 6RUXnX YH 7RSOXPVaO BHkOHnWL rilmesi, hükme esas alınan ve reddedilen delillerin açıkça gösterilmesi, ulaşılan kanaat ve delillerle sonuç arasında bağ kurulması ve bu şekilde hükmün kamuoyunu tatmin etmesi gerektiği gözetilmelidir.78 7406 sayılı Kanun’la yapılan değişiklikle, değişiklik gerekçesinde belirtildiği gibi, takdiri indirim nedenlerinin kararda gerekçeleriyle gösterilmesi gerektiği kabul edilmektedir. Mahkeme kararlarının gerekçeli olması adil yargılanma hakkının temel unsurlarından biri olup, hukuk devletinin ve hukuki güvenlik ilkesinin de bir gereğidir. Zira mahkemenin keyfilikten uzak şekilde kanuna, hukuka ve hakkaniyete uygun karar verip vermediği ancak gerekçeden anlaşılabilir. Düzenlemeyle, takdiri indirim uygulanması halinde, nedenlerinin gerekçeli kararda failin eylemleriyle ve somut olayla ilişkilendirilerek, denetime açık ve kuşkuya yer bırakmayacak şekilde belirtilmesi amaçlanmıştır. Failin geçmişi, sosyal ilişkileri, fiilden sonraki ve yargılama sürecindeki pişmanlığını gösteren davranışları ve cezanın failin geleceği üzerindeki olası etkilerinin ne olduğu somutlaştırıldıktan sonra failin hangi geçmişi veya sosyal ilişkisinin, takdiri indirime engel olunduğunun karar yerinde açıklanması zorunludur.79 Hâkim, failin talebi olsun veya olmasın, takdiri indirim konusunda olumlu veya olumsuz bir karar vermelidir. Bununla birlikte, salt bir suçun nitelikli halin uygulanması, takdiri indirim uygulanmasına engel değildir.80 Bununla birlikte, fail hakkında bir hüküm nedeniyle takdiri indirim uygulanmış ise aynı dosyadaki diğer hüküm açısından da uygulanması zorunludur.81 Hâkim tarafından gösterilen gerekçenin, dosya kapsamıyla uyumlu olması gerektiği gibi, kanunun aradığı bir gerekçe olması zorunluluğu da vardır. Örneğin, failin yargılama sürecindeki pişmanlığını gösteren davranışlarından ne anlaşılması gerektiğinin iyi analiz edilmesi, failin, duruşmada iyi giyimli olması veya düzgün konuşmasının 78 Çakmut/Zafer/Centel, s. 583.; İçel, s. 656.; Yargıtay 5. CD. 30/11/2021; 2018/8172; 2021/6020 E. K. 79 Koca/Üzülmez, s. 657.; Üzülmez, s. 205. 80 İçel/Sokullu Akıncı/Özgenç/Sözüer/Mahmutoğlu/Ünver, s. 176-178.; Özgenç, “Genel Hükümler”, s. 912.; Yener Ünver, Ceza Hukukuyla Korunması Amaçlanan Hukuksal Değer, Seçkin Yayınevi, Ankara, 2003, s. 433. 81 Yargıtay 11 CD 23/12/2021; 2019/7796; 2021/30174 E.K.; Yargıtay 4. CD 11/10/2021; 2021/12658; 2021/23951; E. K.
RkJQdWJsaXNoZXIy MTQ3OTE1