268 )HdHUaO $OPan $na\aVa 0aKkHPHVL gUnH÷LndH 8OXVaO 0aKkHPHOHU YH $YUXSa 0aKkHPHOHUL karşılık ulusal anayasa mahkemeleri, AB Divanı ve AİHM içtihatlarını uyumlaştırmak kolay gözükmemektedir. Yetki taksimi yönteminin bu mahkemelerin yetkileri bakımından da uygulanması mümkün olmakla beraber, bu yöntemden beklenen fayda tasarruf alanlarının kesiştiği somut durumlarda, bir temel hak kompleksinin bütünüyle devre dışı kalma potansiyeli nedeniyle sınırlı kalmaktadır. Bu bağlamda ulusal egemenliğe istinat eden anayasaların üstünde yetki taksimatı yapabilecek bir başka dayanağın bulunmadığının ve Avrupa mahkemelerinin uluslarüstü hukuka istinat eden anlaşmalarla kurulan mahkemeler olarak yetkilerini söz konusu anlaşma tarafı devletlerin irade uzlaşısından aldığı gerçeğinin göz ardı edilmemesi gerekmektedir.3 1- AB Temel Haklar Şartı ve Üye Devletlerin Anayasaları Avrupa Temel Haklar Şartı kendi uygulama hükümlerine bağlı olarak hüküm ve sonuç doğurur. Şart AB organları için bağlayıcı olarak geçerlidir.4 AB primer hukukunda yer alan yetki taksimatı ışığında tasarrufta bulunacak AB organları Temel Haklar Şartı’nı kendine esas almakla mükelleftir. AB temel hakları AB Temel Haklar Şartı’nın 51.madde ve devamındaki hükümlere göre üye devletlerde genel ve kapsamlı bir geçerliliğe sahip değildir. AB temel haklarının madde hükmüne göre Birlik Hukukunun üye devletler tarafından icrası bağlamında dikkate alınması gereği nedeniyle AB Temel Haklar Şartı’nın ulusal temel haklarla çatışma olasılığı sadece AB Hukuku’nun icrası bağlamında ortaya çıkmaktadır. AB Temel Haklar Şartı’nın 51. madde, 2. fıkrasında negatif olarak ifade edilen düzenlemede expressis verbis AB Temel Haklar Şartı’nın Birlik Hukuku’nun geçerlilik alanını hiçbir şekilde genişletmediği ve yeni yetkiler tesis etmediği vurgulanmaktadır. Bunun anlamı üye devletlerin AB düzenlemeleri çerçevesinde tasarrufta bulunmaları durumunda Birlik temel haklarının üye devletler bakımından geçerli olmasıdır. Bununla beraber Birlik Hukuku’nun üye devletler tarafından icrası kavramının tartışmalara 3 Krşt.: AB anl. Md. 19; AİHS (Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi), md. 19 4 AB Temel Haklar Şartı md. 51, 1. fık., 1. cümle; Pache, Eckhard, Art. 251–281 AEUV, Art. 340 AEUV, Art. 344 AEUV, bknz.: Christopf Vedder/Wolff Heintschel von Heinegg (Ed.), Europäisches Unionsrecht, 2012, md. 19, Rn.8 (Randnummer); Ayşe Füsun Arsava, “Federal Alman Anayasa Örneğinde Ulusal Mahkemeler ve Avrupa Mahkemeleri arasındaki İş Birliği İlişkisi”, Gazi Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi, Cilt XXI, 2017, s.158-198
RkJQdWJsaXNoZXIy MTQ3OTE1