312 8OXVOaUaUaVÕ +XkXkXn $na\aVaOOaşPaVÕ 6UHFLndH $B gUnH÷L AB devlet karakterine sahip olmaksızın bir devletler birliği olarak üye devletlerin normatif anayasal prensiplerine istinat etmektedir. Anayasallaşmayı sağlayan ve geliştiren gücün karma karakterli olduğunun kabul edilmesi gerekmektedir. Üye devletlerin hükümetleri, Topluluk ve Birliğin organları (Avrupa Konseyi, ABAD öncelikle) ve referandum yahut ulusal parlamentolar veya hükümetler üzerinden AB yurttaşları anayasallaşma sürecine ve bu sürecin gelişmesine katkı yapmaktadır. II- AB’nin anayasallaşma sürecinde Brüksel Konvansiyonu’nun rolü AB anayasallaşma sürecinin karma karakterine rağmen AB uzun süre devletlerin Avrupa’sı olarak nitelendirilmiştir. AB’nin meşruiyeti bakımından sorun yaratan bu durumun giderilmesi çok katmanlı bir çalışmayı gerektirmiştir. 1. İlk tecrübe olarak Temel Haklar Konvansiyonu Brüksel Konvansiyonu’nun tarihçesi Topluluk hukukunda Temel Haklar Şartı’nın yaratılması için Avrupa Konseyi Köln zirvesinde (1999) ve Tampere zirvesinde (1999) bir Konvansiyon teşkili kararının alınmasıyla başlamıştır.29 Konvansiyona biçilen misyon bireylerin Avrupa anayasal sürecine dahil edilmesine yönelikti. Şeklî olarak Konvansiyon yeni bir heyet olarak anayasallaşmanın gelişimi için öneriler yapmakla görevlendirilmişti. AB Temel Haklar Konvansiyonu Federal Almanya eski devlet başkanı Roman Herzog’un başkanlığında 62 üyeli bir heyet olarak oluşturulmuştur. Bu 62 kişinin 15’i üye devletlerin devlet ve hükümet başkanları tarafından, 1 kişi Komisyon başkanı tarafından, 16 kişi Avrupa Parlamentosu tarafından görevlendirilmiştir. Bunun dışında her bir üye devlet parlamentosu da 2 kişi görevlendirmiştir. Konvansiyon tarafından oluşturulan AB Temel Haklar Şartı’nın hukuki bağlayıcılığının olmamasına, yapılan çalışmanın ağırlıklı olarak ATAD’ın ve Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi’nin temel hakların korunmasına ilişkin içtihatlarının kodifiye edilmesi ile sınırlı olmasına rağmen Avrupa anayasasının gelişmesinde bu Konvansi29 Klemens H. Fischer, “Der Vertrag von Nizza, Text und Kommentar”, 2001, Nomos Verlag, s.27 vd.
RkJQdWJsaXNoZXIy MTQ3OTE1