111 TBB Dergisi 2023 (169) Bedirhan ERDEM diye, B ihlal ediciliğinin içerisinde erimez.”46 Sonuç olarak, belirlilik ilkesinin yargılama erkine getirdiği bu yükümlülüğün net olarak ifadesi şudur: “Keyfi yorum ilkeleriyle, işlenmiş olan suçu görmezden gelme! Başlangıçta sorduğumuz soruya dönersek, “öldürmeye teşebbüs, yaralamayı; tamamlanan temel suç, nitelikli suça teşebbüsü dışlar, tüketir, içerir” gibi genel geçer deyişlere dayanarak47 somut olayda fiilin ihlal ediciliğinin kuvvetini arttıran,48 failin kusurunu ağırlaştıran olguları, dahası başkaca işlenen suçları yok sayma! Aksi takdirde hem yasallık hem kusur ilkesini çiğnersin.”49 Ara Sonuç Birleşme kurumunun temeli, çifte değerlendirme yasağı ile tüketme yükümlülüğüne dayanır. Çifte değerlendirme yasağı, yargılama erkine, cezanın belirlenmesi ve bireyselleştirilmesinde, tek ve aynı olgu ya da olayı birden çok kez değerlendirmemeyi emrederken; tüketme yükümlülüğü, yargılama erkine, cezanın belirlenmesi ve bireyselleştirilmesinde, gerçekleştirilen tipikliklerde aynı unsur bulunsa dahi, fail tarafından gerçekleştirilen ihlal ediciliğin ve bu ihlal ediciliği konu edinen kusurun eksiksiz biçimde ortaya koyulmasını emreder.50 Yasa koyucu, Türk ceza yasasında “fikri içtima” kurumunu düzenlemiş (TCK m. 44) ve ancak normların dışlayıcı yarışmasına (görünüşte içtima), birleşik suç düzenlemesi (TCK m. 42) dışında, genel-geçer bir kural öngörmemiştir.51 Ceza hukukunda normların dışlayıcı yarışmasına başvurulduğu durumlarda, çifte değerlendirme yasağı ile tüketme yükümlülüğü uyum içerisindedir. Nitekim Alman ceza hukukundan Türk ceza hukukuna aktarılan “görünüşte içtima söz konusuysa fikri içtima uygulan46 El-Ghazi, Konkurrenz, s. 75. 47 Başka türden bir yaklaşım örneği olarak, “öldürmeye teşebbüs, kasten yaralamayı tüketerek dışlar; nitelikli cinsel saldırıya teşebbüs, tamamlanmış cinsel saldırıyı dışlar; çünkü ona göre özeldir” için bkz. Göktürk, s. 248 ve 252. Alman ceza hukuku öğretisinde, aynı yaklaşım örneklerinin saptanması için bkz. El-Ghazi, Konkurrenz, s. 165-166. Bu yaklaşımın eleştirisi için bkz. Başlık. III. B. 48 İhlal ediciliğin cezanın belirlenmesi ve bireyselleştirilmesi yönünden derecelendirilebilir, “az” ya da “çok” biçiminde nicel kılınabilir olduğu konusundaki detaylı tartışma için bkz. Hettinger, s. 111-117. 49 El-Ghazi, Konkurrenz, s. 86, 115. Ayrıca bkz. Eschelbach, SSW-StGB, § 52 Rn. 4. 50 Puppe, AT, § 33 Rn. 4. 51 Eleştiri için aşağıda bkz. dn. 115.
RkJQdWJsaXNoZXIy MTQ3OTE1