305 TBB Dergisi 2024 (171) Efe DÜNDAR İş adamı kararı ilkesi, yöneticiler tarafından iyi niyetle alınan kararların, geriye dönüp bakıldığında kararların kusurlu veya hatalı olduğu ortaya çıksa bile korunmasını sağlamaktadır.51 Mahkemeler iş adamı kararı ilkesini bir sorumluluk standardı olarak görme eğilimindedir. Çünkü bu kural, mahkemelerin bir yöneticinin davranışının kişisel sorumluluk doğurup doğurmadığını belirlerken kullandıkları testi oluşturur.52 Bu test, davacının hile, hukuka aykırılık, kendi çıkarına işlem ya da yönetim kurulunun karar vermemesi gibi belirli koşulların varlığını ortaya koyarken ispat yükünü yerine getirmesini gerektirmektedir.53 Davacı bu yükümlülüğü yerine getirmezse, mahkeme, yöneticiyi ilgili kararla ilgili kişisel sorumluluktan korumak için işadamı kararı ilkesini uygulayacaktır. Ancak ağır ihmal içeren kararlar korunmayacaktır.54 İş adamı kararı ilkesinin özü, her zaman, mahkemeler tarafından iş kararlarının geriye dönük olarak değerlendirilmemesi gerektiğinin kabul edilmesi olmuştur. Belirli bir iş programının başarısız olduğunu tespit etmek genellikle kolay olsa da başarısızlık durumunda bile, belirli bir iş kararının koşullar altında bir hata olup olmadığını belirlemek genellikle imkânsızdır. Mahkemelerin bu tür konularda karar verebilecek deneyim ya da yeteneği bulunmamaktadır. Sofistike modern mahkemeler, yöneticilere yenilikçi ve deneysel olma ve dolayısıyla hata yapma serbestisi verilmediği sürece özel sektör girişimcilik sürecinin işleyemeyeceğini açıkça kabul etmektedir.55 B. Uygulama Şartları İş adamı kararı ilkesinin uygulanabilmesi için gerekli olan unsurlar; yöneticiler tarafından verilmiş bir kararın bulunması, bu kararın 51 McMillan, p. 526. 52 Melvin Aron Eisenberg, “The Divergence of Standards of Conduct and Standards of Review in Corporate Law”, Fordham Law Review, 1993, Vol. 62, I. 3, pp. 437-468, p. 444-445 (Aktaran: McMillan, p. 529). 53 Stephen M. Bainbridge, “The Business Judgment Rule as Abstention Doctrine”, Vanderbilt Law Review, 2004, Vol. 57, I. 1, pp. 83-130, p. 96 (Aktaran: McMillan, p. 529). 54 Bainbridge, p. 100 (Aktaran: McMillan, p. 530). 55 Bayless Manning, “Business Judgement Rule and the Director’s Duty of Attention: Time for Reality”, Business Lawyer (ABA), August 1984, Business Lawyer (ABA), Vol. 39, I. 4, pp. 1477-1502, p. 1491.
RkJQdWJsaXNoZXIy MTQ3OTE1