312 Kurumsal Yönetim Perspektifinde İş Adamı Kararı İlkesinin Bir Değerlendirmesi Mahkemeler sıklıkla işadamı kararı ilkesini, şirketler mevzuatının, bir şirketin iş ve işlemlerinin yönetim kurulu tarafından veya yönetim kurulunun yönlendirmesi altında yönetildiğini düzenleyen bölümüyle ilişkilendirmektedir.87 İşadamı kararı ilkesi, yargısal denetimi sınırlandırarak, “yetkinin yönetim kurulunda merkezileştirilmesine ilişkin yasal düzeni korumaktadır”.88 Tersi halde, hissedarlara yönetici kararlarına itiraz etme yetkisinin çok kolay bir şekilde verilmesi, “nihai karar alma yetkisinin yönetim kurulundan bir şikayeti imzalamaya istekli olan herhangi bir hissedara devredilmesine” hizmet edebilir.89 Dolayısıyla, yönetim kurulu eylemlerine yönelik bir yargı politikası, hem hissedar hem de yargı müdahalesine karşı yönetici otoritesini korumaktadır.90 Bu durum, yasama organı tarafından tasarlanan kurumsal yönetim düzenlemesinin şartlarını da yerine getirmektedir.91 İyi niyetle hareket eden yöneticiler, işlerini yaparken kurumsal yönetim normlarına ve yasal standartlara uyarlar. Bunu yapmaktaki dikkatsiz veya göze çarpan başarısızlıklar, iyi niyet yükümlülüğü altında sorumluluğa tabidir. Örneğin, yöneticiler, şirket veya yetkilileri hakkındaki şikayetlerin yeterli özen ve dikkat gösterilerek dürüst ve kapsamlı bir şekilde soruşturulmasını sağlamalıdır. Kendilerine aktarılan bilgileri dinlemeli ve sadece doğruluğu için değil, aynı zamanda bunu bildirenlerin iyi niyeti için de sorgulamamalıdırlar. Yetkililer, uygun yönetimin sağlanması için şirket içinde uygun sistemler kurmalı ve bulduklarını yöneticilerle paylaşmalıdır. Bu şekilde hareket etmeyen yöneticiler, iyi niyet yükümlülüklerini ihlal etmiş olurlar. Güvenine dayanılan kişiler (yöneticiler) önemli kararlar verirken, önemli bir programa başlamadan, onay vermeden veya bir soruşturmayı son87 Bkz. Cede & Co. v Technicolor, Inc., 634 A.2d 345, 360 (Del- 1993), modified, 636 A.2d 956 (Del. 1994) (Aktaran: Johnson, p. 457). 88 Michael Dooley/E. Norman Veasey, “The Role of the Board in Derivative Litigation: Delaware Law and the Current ALl Proposals Compared”, 44 Bus. LAw. 503, 522 (1989) (Aktaran: Johnson, p. 457). 89 Michael Dooley, “Not in the Corporation’s Best Interests”, A.B.A. J., May 1992, p. 45 (Aktaran: Johnson, p. 457). 90 Bkz. In re Fuqua Indus., Inc. S’holder Litig., No. CIV A. 11974, 1997 WL 257460, p. 12 (Del. Ch. May 13, 1997) (“Şirketin işlerini yönetmek için en iyi konumda olan Mahkeme değil, yönetim kuruludur.”) (Aktaran: Johnson, p. 458). 91 Johnson, p. 458
RkJQdWJsaXNoZXIy MTQ3OTE1