Türkiye Barolar Birliği Dergisi 171.Sayı

313 TBB Dergisi 2024 (171) Efe DÜNDAR landırmadan önce maddi ve makul olarak mevcut tüm gerçekleri ve seçenekleri bildiklerinden emin olmalıdırlar.92 “Kurumsal yönetim” terimi, yöneticiler, müdürler ve hissedarlar arasındaki güç dengesini ifade etmek için yaygın olarak kullanılmaktadır. O halde iyi kurumsal yönetim, yöneticilerin ve müdürlerin yaptıkları ile hissedarların istekleri arasında bir denge kurulmasını sağlar.93 Kurumsal yönetime ilişkin güncel tartışmalarda iş adamı ilkesinin önemi, kuralın, yöneticilerin dürüst muhakeme hatalarından veya popüler olmayan iş kararlarından sorumlu olmamaları gerektiğine dair basit kabulünde yatmamaktadır. Bunun önemi, sorumluluğa karşı bir savunma olarak kullanılabilmesinin önündeki sınırlamalarda ve bu sınırlamaların oluşturduğu yönetsel davranış standardında da yatmaktadır.94 SONUÇ İlk kez Amerika Birleşik Devletleri’nde ortaya çıkmış olan “iş adamı kararı ilkesi” (business judgment rule), yönetim kurulu üyelerinin, yaptığı işlerden sorumluluklarının değerlendirilmesinde bir ölçüt olarak kullanılmaktadır. İlke, Türk pozitif hukukunda düzenlenmemiş olmakla birlikte, 6102 sayılı Türk Ticaret Kanunu’nun “Özen ve bağlılık yükümlülüğü” başlıklı 369. maddesinin gerekçesinde kendine yer edinmiştir. TTK 369’uncu madde hükmü uyarınca, “yönetim kurulu üyeleri ve yönetimle görevli üçüncü kişiler, görevlerini tedbirli bir yöneticinin özeniyle yerine getirmek ve şirketin menfaatlerini dürüstlük kurallarına uyarak gözetmek yükümlülüğü altındadırlar”. İş adamı kararı ilkesi, Amerikan hukukunda common law sisteminde yargı kararlarıyla ortaya çıkmış bir kavram olup yönetim kurulu üyelerinin, şirkete dair verdikleri kararlar sonucu doğan zararlardan sorumlu tutulmalarını sınırlandıran ve böylece mahkemelerin yerindelik denetimi yapmasının önüne geçen bir kurumdur. İş adamı kararı ilkesi, yöneticiler tarafından iyi niyetle alınan kararların, geriye dönüp 92 Sale, s. 485. 93 Sale, s. 460. 94 S. Samuel Arsht, “The Business Judgment Rule Revisited”, Hofstra Law Review, 1979, Vol. 8, I. 1, pp. 93-134, s. 96.

RkJQdWJsaXNoZXIy MTQ3OTE1