448 Radyasyonla Çalışan İşçilerin Çalışma Süreleri ve Fazla Çalışma ma süresine ilişkin mevzuattaki nispi emredici nitelikteki bu sınırlamalar, özel bir düzenleme getirilmedikçe, her işçi için aynen geçerlidir. Nitekim Kanun ve diğer mevzuatla çalışma sürelerine getirilen sınırlamalar işçinin şahsına ilişkindir.5 Bu konuda bir düzenleme Kanun’da yer almasa da İş Kanunu’na İlişkin Çalışma Süreleri Yönetmeliği’6nin 11. maddesinde “çalışma süreleriyle ilgili olarak öngörülen sınırlamalar, işyerleri ya da yürütülen işlere değil, işçilerin şahıslarına ilişkindir” ifadesine yer verilerek, bu hususa dikkat çekilmiştir. Radyasyona maruz kalarak çalışan sağlık personeli bakımından çalışma süreleri, 4857 sayılı İş Kanunu’7nda yer alan çalışma sürelerine ilişkin genel hükümlerden farklı düzenlenmiştir. Nitekim yukarıda da açıklandığı üzere, iyonize radyasyon düşük dozda olsa bile, maruz kalma sürelerine bağlı olarak canlı dokuyla etkileşimi sonucunda hücresel yapılarda kalıcı hasarlar ortaya çıkmaktadır.8 Bu nedenle düşük ya da yüksek dozda radyasyona maruz kalarak çalışmak, sağlık açısından oldukça tehlikeli bir çalışma şeklidir. Aşağıda yer verileceği üzere, konuyu düzenleyen özel bir kanun mevcuttur. Bunun dışında çalışma süresine ilişkin ayrıntılar, yönetmelikler yoluyla düzenlenmiştir. Söz konusu işçilere yönelik azami çalışma sürelerine ilişkin düzenleme getiren temel hukuki dayanak, 19.04.1937 tarih ve 3153 sayılı “Radiyoloji, Radiyom ve Elektrikle Tedavi ve Diğer Fizyoterapi Müesseseleri Hakkında Kanun”9dur. 3153 sayılı Kanun dışında konu hakkında düzenlemeler içeren mevzuatta ise özellikle 2021 yılı sonrasında önemli değişiklikler olmuştur. Dolayısıyla 2021 sonrası dönem bakımından ortaya çıkan uyuşmazlıklara uygulanacak düzenlemelerin doğru tespit edilebilmesi için, yürürlükte olan mevzuat ile yürürlükten kaldırılan mevzuatın belirlenmesi önem arz eder. 3153 sayılı Kanun’a dayanılarak öncelikle, Bakanlar Kurulu’nun 27.04.1939 tarih ve 2/10857 sayılı kararı ile kabul edilip, 6.5.1939 tarih 5 Münir Ekonomi, İş Hukuku, C. 1: Ferdi İş Hukuku, İstanbul 1976, s.277-278; Sarper Süzek, İş Hukuku, 21. bası, İstanbul 2021, s. 800. 6 RG. T. 6.4.2004, RG. S. 25425. 7 RG. T. 10.6.2003, RG. S. 25134. 8 Coşkun, s. 13; Akdağ/Sarıyıldız, s. 534-539; Yaşar/Saygın/Çetinkaya/Parpar, s. 152. 9 RG. T. 28.04.1937, RG. S. 3591.
RkJQdWJsaXNoZXIy MTQ3OTE1