452 Radyasyonla Çalışan İşçilerin Çalışma Süreleri ve Fazla Çalışma sayılır.14 İş Kanunu’nun 66. maddesinde, çalışma süresinden sayılan haller, yani farazi çalışma süreleri tek tek belirlenmiştir. İş Hukuku mevzuatında çalışma süresine ilişkin tanım eksikliğine karşılık, doktrinde çalışma süresi kavramı farklı şekillerde tanımlanmıştır. Elbette bu tanımların her birine bu çalışmada yer verilmesi ne mümkündür ne de çalışmanın konusu dikkate alındığında gereklidir. Fakat birkaç tanıma örnek olarak yer verilmesi, çalışma süresi kavramının anlaşılması bakımından önemlidir. Doktrinde, çalışma süresinin “işçinin iş görme borcunu ifa için ne zaman ve ne kadar süre ile çalıştırılabileceğini”15 ifade ettiği şeklinde bir tanım getirilmesinin yanı sıra, “işçinin iş görme borcunu ifa ettiği ya da işverenin emrine işgücünü tahsis ederek hazır olarak beklediği süreleri kapsayan süreler”16 veya “soyunma, giyinme ve ara dinlenmeler hesaba katılmaksızın, işin başlangıcından sona ermesine kadarki zaman parçası”17 olarak tanımlandığı görülmektedir. Belirtildiği üzere, Türk Hukuku’nda çalışma süresi İş Kanunu’nda düzenlenmiş olup, uygulama şekilleri ise “İş Kanunu’na İlişkin Çalışma Süreleri Yönetmeliği”nde yer almaktadır. Bununla beraber işin niteliği gereği çalışma süresinin daha farklı belirlenmesi gereken durumlarda, örneğin 854 sayılı Deniz İş Kanunu18 m. 26, özel hükümler getirildiği de görülmektedir. İşte bu özel düzenlemelerden bir başkası ise radyasyona maruz kalarak çalışan işçiler için 3153 sayılı Kanun ek 1. maddede öngörülmüştür. Burada ayrık bir düzenleme getirilmiş olmasındaki amaç, yine işin niteliği uyarınca işçinin sağlığının ve güvenliğinin korunması gerekliliğidir. 4857 sayılı Kanun’un 63. maddesinde “Genel bakımdan çalışma süresi haftada en çok kırk beş saattir. Aksi kararlaştırılmamışsa bu süre, işyerlerinde haftanın çalışılan günlerine eşit ölçüde bölünerek uygulanır. Yer altı maden işlerinde çalışan işçilerin çalışma süresi; günde en çok yedi buçuk, haftada en çok otuz yedi buçuk saattir.” ifadesine yer verilmiştir. Kanun 14 Süzek, s. 799-807; Çelik/Caniklioğlu/Canbolat/Özkaraca, s. 720 vd.; Ekmekçi/ Yiğit, s. 433-438; Astarlı, s. 35-36. 15 Münir Ekonomi, “Kara, Deniz ve Hava Taşımacılığında İşçilerin Çalışma Süreleri ve Bundan Doğan Başlıca Sorunlar”, Türk İş Hukukunun Temel Sorunları Semineri, Termal-Yalova, 6-10 Ekim 1976, s. 67. 16 Kadir Arıcı, Çalışma Sürelerinin Hukuki Gelişimi ve Yeterliliği Açısından 1475 sayılı İş Kanunu’nda Çalışma Süreleri, Ankara 1992, s. 9. 17 Kenan Tunçomağ, İş Hukuku, C. 1, B. 4, İstanbul 1986, s. 152. 18 RG. T. 29/4/1967, RG. S. 12586.
RkJQdWJsaXNoZXIy MTQ3OTE1