113 TBB Dergisi 2025 (176) Cihan YÜZBAŞIOĞLU arasında kademelendirme yapılmış olduğunun söylenmesi yanlış olmayacaktır.15 Mevzuatta bilirkişilik yapmakla yetkilendirilmiş kişi ve kuruluşlar arasında ise başvuru önceliği bakımından derecelendirme yapılmamaktadır.16 Uygulamada ise, Danıştay içtihadında bilirkişilik yapan resmi kuruluşlar arasında bir hiyerarşi oluşturulduğu dikkat çekmektedir. Bahse konu ilişkide, Adli Tıp Kurumu’na diğer bilirkişi heyetlerine yahut bilirkişilik kuruluşlarına nazaran daha ayrıcalıklı bir konum atfedildiği gözlenmektedir.17 Söz gelimi, Danıştay ağırlıklı içtihadında uyuşmazlık konusu olayda tıbbi uygulama hatasının bulunup bulunmadığının tespitine yönelik olarak bölge kurulunca oluşturulan listeden atanan bilirkişi heyeti18 yahut Yüksek Sağlık Şurası tarafından verilen görüşlerin bir kez daha değerlendirilmek üzere Adli Tıp Kurumu’na gönderilmesine karar vermektedir.19 Bazı kararlarında ise Danıştay, “adalet işlerinde bilirkişilik görevi yapmak üzere kurulan Adli Tıp Kurumuna niteliği belirtilen şekilde inceleme yaptırıldıktan sonra karar verilmesi gerekirken” dosyanın farklı bir bilirkişi heyetine gönderilmesini bozma sebebi değerlendirilen dosyaları, bir defa daha incelenmek üzere Adli Tıp Kurumu’na göndermek gibi bir usul benimsemişti. Yüksek Sağlık Şurası’nın, bilirkişinin bağımsızlığı ve tarafsızlığı ilkesi yönünden değerlendirildiği Anayasa Mahkemesi kararı için bkz. Anayasa Mahkemesi, T. 03.06.2010, E. 2009/69, K. 2010/79, www. anayasa,gov.tr (Erişim: 12.10.2024). 15 Zehreddin Aslan, İrfan Barlass, Nilay Arat, Mutlu Kağıtçıoğlu, Halil Altındağ, Gamze Gümüşkaya, Mehmet Akif Bardakçı, Cihan Yüzbaşıoğlu, Madde Sistematiği ile İdari Yargılama Hukuku, 4. baskı, Seçkin Yayıncılık, Ankara, 2023, s. 390; Ömer Ulukapı, “Bilirkişi Raporu ve Bilirkişi Raporunun Delil Olarak Değeri”, Selçuk Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi, C. 9, S. 3-4, 2001, s. 194; Özdemir, s. 194. Aksi yönde Oral Mavioğlu, “Bilirkişiye Başvurma Zorunluğu ve Bilirkişi Raporları Karşısında Yargıcın Durumu”, İstanbul Üniversitesi Hukuk Fakültesi Mecmuası, C. 36, S. 1-4, 1970, s. 387; Gürsel Kaplan, İdari Yargılama Hukuku, 3. baskı, Ekin Yayıncılık, 2018, s. 429. 16 Aksi yönde görüş için bkz. Kayılıoğlu, s. 96. 17 Danıştay 4. Dairesi, T. 07.12.2006, E. 2006/1758, K. 2006/2551; Danıştay 10. Dairesi, T. 10.04.2006, E. 2005/1870, K. 2006/2294, www.legalbank.net (Erişim: 30.09.2024). Aksi yönde karar için bkz. Danıştay 15. Dairesi, T. 27.05.2014, E. 2013/4101, K. 2014/4341, www.kazanci.com.tr (Erişim: 01.10.2024). 18 Danıştay 15. Dairesi, T. 11.03.2015, E. 2013/4509, K. 2015/1398, www.kazanci. com.tr (Erişim: 11.10.2024). 19 Danıştay 10. Dairesi, T. 23.10.1995, E. 1994/1725, K. 1995/4827, www.kazanci. com.tr (Erişim: 03.10.2024).
RkJQdWJsaXNoZXIy MTQ3OTE1