130 Türk İdari Yargılama Hukukunda Bilirkişi Raporlarının Hukuki Niteliği ve Yargısal Denetimi (a) Ancak, idari yargının hukukunun kendine has özellikleri bilirkişilik müessesesi bakımından özellikli uygulamaları gerektirmektedir. (b) a. Hukuk Muhakemeleri Kanunu’nda Düzenlenen Genel Usul HMK’nın 266. maddesine göre mahkeme, çözümü özel veya teknik bilgiyi gerektiren hâllerde, taraflardan birinin talebi üzerine yahut kendiliğinden, bilirkişinin oy ve görüşünün alınmasına karar verir.105 Tarafların istemi üzerine bilirkişi görüşü alınabileceği gibi gerekli görülmesi durumunda bu hususa resen de karar verebilir.106 Öğretide davaya katılan kişilerin de bilirkişi incelemesi talebinde bulunabilecekleri ileri sürülmektedir.107 Bilirkişi isteminin taraflarca yapılması durumunda, mahkemece bilirkişi raporu alınması zorunlu olmayıp herkesin bilmesi gereken genel nitelikte bilgilerle veya hakimlik mesleği gereği sahip olunan hukuki veya genel bilgilerle çözümlenemeyeceği mahkemece takdir edilen hususlarda bilirkişi görüşüne başvurulabilecektir.108 Uygulamada mahkemeler salt taraflarca yapılan istemi dayanak göstererek dosyayı bilirkişiye göndermemektedir.109 Buna karşılık, özel kanunlarda düzenlenen bazı hallerde bilirkişi görüşü alma hususunda mahkemenin takdir yetkisi bulunmamaktadır. Söz gelimi, 2942 sayılı Kamulaştırma Kanunu’nun 15. maddesi uyarınca, kamulaştırmaya konu olan yerin cins ve niteliğine göre en az üç kişilik bilirkişi kurulunun oluşturulması zorunludur. Bunun yanında, Hazine Taşınmazlarının İdaresi Hakkında Yönetmelik uyarınca belirlenen ecrimisil tutarının dava konusu edildiği hallerde dosyanın bilirkişiye gönderilerek doğrulanması gerektiği Danıştay tarafından kabul edilmektedir.110 105 Danıştay 14. Dairesi, T. 17.09.2013, E. 2011/15433 K. 2013/6044, www.legalbank. net (Erişim: 12.10.2024). 106 Danıştay Vergi Dava Daireleri Genel Kurulu, T. 29.03.2017, E. 2016/1327, K. 2017/177; Danıştay 9. Dairesi, T. 11.09.2015, E. 2015/5600, K. 2015/8646, www. kazanci.com.tr (Erişim: 16.10.2024). 107 Kayılıoğlu, s. 53. 108 Akyılmaz/Sezginer/Kaya, s. 1552; Yıldırım/Üstün, s. 507; Kayılıoğlu, s. 71. 109 Özdemir, s. 247. 110 Danıştay 17. Dairesi, T. 03.03.2015, E. 2015/830, K. 2015/311; Danıştay 10. Dairesi, T. 30.05.2017, E. 2016/6309, K. 2017/2784, www.legalbank.net (Erişim: 15.10.2024).
RkJQdWJsaXNoZXIy MTQ3OTE1