142 Türk İdari Yargılama Hukukunda Bilirkişi Raporlarının Hukuki Niteliği ve Yargısal Denetimi “İdare Mahkemesince yaptırılan keşif ve bilirkişi incelemesi sonucu …düzenlenen …bilirkişi raporunda, zararın doğumunda idarenin kusurunun bulunmadığının belirtildiği, dava açılmadan önce adli yargıda davacı tarafından yaptırılan tespit sonucu düzenlenen bir diğer raporda da meydana gelen zararın idarenin kusurundan doğduğu belirtilmektedir. …İdare Mahkemesince; …son rapor esas alınmak suretiyle davanın reddine karar verilmiş ise de zararın varlığı konusundaki raporlar arasındaki açık çelişkinin ayrı bir bilirkişi incelemesi yapılmak veya bu konuda ek rapor alınarak giderilmemiş olması nedeniyle eksik incelemeye dayalı olarak verildiği” gerekçesiyle idare mahkemesi kararında hukuki isabet bulmamıştır.173 Görüldüğü gibi, uyuşmazlığa konu maddi vakıa bakımından daha önceden adli yargıda düzenlenmiş bir bilirkişi raporu bulunması ihtimalinde, mahkemenin doğrudan yahut idari yargıda yeni bir bilirkişi incelemesi yaptırmak suretiyle bu ilk rapordan aksi yönde hüküm kurması durumunda bu hususu gerekçelendirmesi gerekmektedir. Bu bağlamda tartışılan bir diğer konu da görevsiz veya yetkisiz mahkeme tarafından önceden alınmış olan bilirkişi görüşünün, dosya kendisine gönderilen mahkemece dikkate alınmasının mümkün olup olmadığıdır. Öğretide usul ekonomisi gereği bu ihtimalde yeniden bilirkişi incelemesi yapılmasına gerek olmadığı kabul edilmektedir.174 Bilirkişi raporunda teknik değerlendirmelerin ötesine geçen hukuki tespit, inceleme ve yorumlar mahkeme bakımından bağlayıcı olmayıp bunların dikkate alınmaması esastır. Aksi durum, mahkemenin hukuki hata ihtimalini arttırabilecektir.175 Mahkemelerin de bilirkişi raporunda ortaya konulan hukuki değerlendirmeleri aynen karara gerekçe olarak koyması hukuka aykırılık oluşturmaktadır.176 Danıştay bir kararında bu hususu bozma sebebi olarak kabul etmiştir.177 Dolayı173 Danıştay 10. Dairesi, T. 17.03.1993, E. 1991/4210, K. 1993/1126, www.kazanci. com.tr (Erişim: 05.10.2014). 174 Yıldırım/Üstün, s. 516. 175 Yasin, s. 120. 176 Yıldırım/Üstün, s. 517; Candan, s. 861. 177 Danıştay 8. Dairesi, T. 21.01.2019, E. 2018/3564, K. 2019/269; Danıştay 7. Dairesi, T. 19.10.1995, E. 1994/3479 K. 1995/4013, www.kazanci.com.tr (Erişim: 05.10.2014). Bu yöndeki başka kararlar için bkz. Danıştay 3. Dairesi, T. 23.09.2008, E. 2007/3599, K. 2008/2790, Danıştay Dergisi, S. 120, s. 140; Danıştay 7. Dairesi, T. 14.06.2004, E. 2001/4373, K. 2004/1774, www.kazanci.com.tr (Erişim: 24.10.2024);
RkJQdWJsaXNoZXIy MTQ3OTE1