149 TBB Dergisi 2025 (176) Cihan YÜZBAŞIOĞLU yönünden kabul edilebilir yöntemlerden hangisinin tercih edileceği hususunda bilirkişinin yerindelik denetimi yapması mümkün olmayacaktır.212 Danıştay da özellikle konusu sanatsal yarışma olan sınavlarda değerlendirmenin bilimsel bilgiden ziyade sanatsal beğenilerle yapıldığını, söz konusu değerlendirmelerin bilirkişi incelemesine konu edilemeyeceğini kabul etmiştir.213 İdarenin takdir yetkisini kullanarak tesis ettiği işlemlerin yargısal denetiminde de öğretide aksi yönde görüşler bulunmakla birlikte;214 dosyanın değerlendirilmek üzere bilirkişiye gönderilmesinin mümkün olduğu kabul edilmektedir.215 Bilindiği gibi, her ne kadar yargı mercilerinin yerindelik denetimi yapması İYUK madde 2 hükmüyle doğrudan yasaklanmış ise de takdir yetkisinin hukuka uygun şekilde kullanılıp kullanılmadığı mahkemelerce denetlenebilir.216 Benzer şekilde, idarenin işlem tesis ederken bu işlemin maddi sebep unsurunu yeterince araştırıp araştırmadığının, nesnel davranıp davranmadığının veya eldeki verilerin sonucun doğması bakımından uygun olup olmadığının incelenebilmesi için mahkemenin dosyayı bilirkişiye göndermesi gerekebilir.217 Bu ihtimalde, işlemin hukuka uygunluğunu denetleyen mahkemenin dosyayı bilirkişiye göndermesi halinde bilirkişi takdir yetkisinin kullanılmasına yönelik farklı ihtimalleri ya da yorumları değerlendirmeli; buna bağlı olarak kendi görüşünü teknik gerekçelerle mahkemeye sunmalıdır.218 212 Yasin, s. 119; Özdemir, s. 523. 213 Danıştay 8. Dairesi, T. 13.11.1996, E. 1994/7743, K. 1996/3110, Danıştay Dergisi, S. 93, s. 436; Danıştay 8. Dairesi, T. 10.04.1991, E. 1991/2, K. 1991/744, Danıştay Dergisi, S. 82-83, s. 666. 214 Turgut Tan, “Sınav ve Jüri Değerlendirmelerinin Yargısal Denetimi”, Ankara Üniversitesi Siyasal Bilgiler Fakültesi Dergisi, Oral Sender’e Armağan Özel Sayısı, C. 51, S. 1-4, 1994, s. 420; A. Şeref Gözübüyük, Turgut Tan, İdare Hukuku, C. 2, 8. baskı, Turhan Kitabevi, Ankara, 2016, s. 944; Kemal Gözler, İdare Hukuku, C. 1, 2. baskı, Ekin Yayıncılık, Bursa, 2009, s. 956. 215 Danıştay 10. Dairesi, T. 25.05.1989, E. 1988/2203, K. 1989/1145, Danıştay Dergisi, 76-77, s. 787; Danıştay Vergi Dava Daireleri Genel Kurulu, T. 21.02.1997, E. 1995/209, K. 1997/124, Danıştay Dergisi, S. 94, s. 248. 216 Danıştay 10. Dairesi, T. 23.10.1990, E. 1988/2710, K. 1990/2301, Danıştay Dergisi, S. 82-83, s. 895; Danıştay 5. Dairesi, T. 23.10.1986, E. 1985/596, K. 1986/1084, Danıştay Dergisi, S. 66-67, s. 256 217 Karahanoğulları, s. 620. 218 Bu yöndeki ayrıntılı değerlendirmeler için bkz. Yasin, s. 124-126.
RkJQdWJsaXNoZXIy MTQ3OTE1