152 Türk İdari Yargılama Hukukunda Bilirkişi Raporlarının Hukuki Niteliği ve Yargısal Denetimi raporlarının kabul edilebilir nitelendirilmesi adına birtakım ilke ve kurallar koymuş, bunlara aykırı raporlara dayanılarak hüküm kurulmasının hak ihlali yaratacağına hükmetmiştir. Diğer yandan, gerek Anayasa’nın 148. maddesinin ikinci fıkrasında açıkça vurgulanması ve gerek Anayasa Mahkemesi’nin yerleşik uygulaması doğrultusunda Anayasa Mahkemesi kararlarında çoğu kez Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi’ne ve Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi içtihadına uygun hüküm kurmaktadır. Bu sebeple, bilirkişilik müessesesi ile bilirkişi raporlarının denetimine yönelik AİHM içtihadı ayrı bir önem taşımaktadır. İlk olarak, AİHM kararlarında, bilirkişi raporunun ihtilaf konusu olayın meydana gelmesinde oynayacağı rol hakkında herhangi bir bilimsel değerlendirme içermemesi; mevcut davada uygulanabilecek veya uygulanması gereken tedavi protokoller incelenmeden, yalnızca bu zamana kadar uygulanan tıbbi işlemlerden söz edilmesi ve hiçbir zaman çağdaş tıp ve meslek kurallarından bahsetmeden ve bu türden bir açıklamayı belirtmeye imkân verebilecek neden veya nedenlerini herhangi bir şekilde açıklamadan, doktorların söz konusu standart ve kurallar ile uygunluk içerisinde hareket ettikleri sonucuna varması hak ihlali olarak nitelendirilmiştir.226 Yalnızca gerekçeli bir sonuç içeren ve somut olayda ileri sürülen sorulara cevap getiren, detaylı ve bilimsel içerikle desteklenen raporlar kişilerin adalete güven duymalarını sağlayabilir.227 Bu bakımdan AİHM’in bilirkişi raporlarının içeriğinin sorulan soruları gerekçeli cevaplamaya elverişli olup olmadığına önem atfettiği ortadadır. Yine, kararlarında AİHM bilirkişinin uyuşmazlığın çözümüne yönelik teknik değerlendirme yapmak bakımından yeterli olup olmadığını değerlendirmektedir. AİHM, hükme esas alınan bilirkişi raporunu hazırlayan bilirkişilerin uyuşmazlık konusu teknik bakımından bilimsel yeterliliğe sahip ya da ilgili branştan olmamasını hak ihlali 226 Aydoğdu/Türkiye, T. 30.09.2016, B.No: 40448/06. Bu yöndeki başka kararlar için bkz. Altuğ ve Diğerleri/ Türkiye, T. 30.06.2015, B.No: 32086/07; Bajić/Hırvatistan, T. 13.11.2012, B.No: 41108/10; Sara Lind Eggertsdóttir/İzlanda, T. 04.07.2007, B.No: 31930/04, www.hudoc.echr.coe.int (Erişim: 12.10.2024). 227 Eugenia Lazăr/Romanya, T. 16.05.2010, B. No: 32146/05, www.hudoc.echr.coe. int (Erişim: 12.10.2024).
RkJQdWJsaXNoZXIy MTQ3OTE1