7 TBB Dergisi 2022 (160) Oğuzhan SAPAN / Tuğba ÜNSAL SAPAN dedir.16 Ancak moleküler genetik incelemeler neticesinde elde edilen veriler bilimsel delil olsa da tek başına bir ispat kuvvetleri yoktur.17 Yani moleküler genetik inceleme sonucunda şüpheli veya sanığa ait DNA’nın olay yerinde veya mağdurun üzerinde tespit edilmesi sanığın mahkûmiyeti için tek başına yeterli değildir. Belirti delilleri ancak diğer delillerle desteklenmesi halinde mahkûmiyet için elverişli olacaktır.18 Bu bağlamda olay yerinden elde edilen biyolojik deliller ile fiil, şüpheli ve mağdur arasında bağlantı kurması durumunda önem kazanmaktadır. Bu sebeple adli bilimlerin gelişimi ile tanık beyanı gibi sübjektif bulunan delillere nazaran bilimsel nitelikteki biyolojik deliller önemli hale gelmiştir.19 B. BİLİMSEL GEÇMİŞİ VE GENEL OLARAK DNA Temel bilimler ve tıp biliminde çeşitli amaçlarla kullanılan ve CMK’da “moleküler genetik incelemeler” şeklinde ifade edilen “DNA analizleri”; yargı mercilerine bilimsel deliller sunabilmek amacıyla kullanılan kimliklendirme yöntemidir. 1944 yılında Avery ve arkadaşları kalıtımı gerçekleştiren yapının DNA (Deoksiribo Nükleik Asit) olduğunu açıklamıştır. David Bostein ve arkadaşları da 1980 yılında, kişilerin DNA’ları üzerinde farklılıklar olduğunu söylemiştir. 1985 yılında ise Alec Jeffreys DNA üzerinde polimorfik tekrar eden bölgeleri keşfederek adli bilimlerde DNA’nın kullanılmasını sağlamıştır. “DNA parmak izi” adı verilen bu teknik ilk olarak 1985’te İngiltere’de bir adli olayın araştırılmasında kullanılmıştır. Yöntemin başarı göstermesi üzerine DNA analizi; mağdur, fail ve olay yerinin ilişkilendirilmesinde kullanılan bir yöntem olarak kabilimsel mütalaa olup sübjektif olduğunu, yanılmanın daima mümkün olduğunu ifade etmektedir. (Yenisey/Nuhoğlu, s. 534) Bilimsel delil ile ilgili ayıntılı bilgi için bkz. Olgun Değirmenci, “Bilgi Toplumunun Delil Türü: Sayısal Deliller ve Bilimselliği”, Fasikül Hukuk Dergisi, 2014, C. 9, S. 97, s. 22 vd. 16 Gedik, s. 131. 17 Şahin/Göktürk, s. 54; Yenisey/Nuhoğlu, s. 677. 18 Centel/Zafer, s. 306, 307; Şahin/Göktürk, s. 54; Yenisey/Nuhoğlu, s. 677; Yargıtay 12. CD. 20.04.2021 tarih ve 2020/10420 E., 2021/3742 K. 19 Henry C. Lee/Carll Ladd, “Preservation and Collection of Biological Evidence”, Croatian Medical Journal, 2001, C: 42, S:3, s. 225.
RkJQdWJsaXNoZXIy MTQ3OTE1