9 / 441
Başkan’dan
8
Walt Whitman’ın
bu dizeleri, yaşama ve insanlara şovenizmle
bakanlara, temas korkusu ve kültürel özgüvenden uzak olduğu için
korku içerisinde yaşayanlara, dünyanın başka yerlerinde yaşanan de-
neyimlerden, o deneyimler tarafından istila edilmeksizin istifade et-
menin mümkün olduğunun ayırtında olmayanlara verilebilecek en
güzel yanıtlardan birisidir.
Benzer bir yanıtı
“
Bir Arkadaşa Mektuplar”
isimli kitabında Bengalli
büyük şair
Tagore şöyle
veriyor:
“Anladığımız ve hoşlandığımız insan ürünü
her şey, kökeni kime ve nereye ait olursa olsun bizimdir. Başka ülkelerin ozan-
larını ve sanatçılarını kendim kadar bildiğimde insanlığımla gurur duyarım.
Bırakın insanlığın bütün ihtişamını kendime ait görmenin o saf mutluğunu his-
sedeyim”
Dergimizin bu sayısında
Whitman’ın
şiirine,
Tagore’
un sözlerine
yer verişimin nedeni,
“yazılarımda ve konuşmalarımda zaman zaman kimi
düşünürlerden, bilim adamlarından, sanatçılardan”
alıntı yapmama ilişkin
eleştirilere her ikisinin de iyi birer yanıt olmasıdır.
Bu tarzı entelektüel bir züppelik olarak değil, tarzım böyle olduğu
için, böyle yetiştiğim, yetiştirildiğim, böyle bir ekol ve takip kültürün-
den geldiğim, bütün bunları kendimin saydığım, bir de bu güzellikleri
başkalarıyla paylaşmayı sevdiğim için yapıyorum.
Amerikalı şair
Walt Whitman
ile başlamıştım, Rus romantik şairle-
rinin ve bireysel özgürlükleri savunanların en önde geleni olan, başta
Mayakovski
olmak üzere kendisinden sonra gelen Rus şairleri etkileyen
Mihail Lermantov’
un bizim usta şairimiz
Ataol Behramoğlu
tarafından
dilimize çevrilen, çevrilen değil adeta yeniden yazılan
“Bir Şiir Defteri
İçin”
isimli şiiri ile devam ediyorum:
Hayır, ilgi beklemiyorum ben Hüzünlü sayıklamalarına ruhumun.
Alışkınım el çekmeye isteklerimden Eski günlerinden beri çocukluğu-
mun. Yazdıklarımdan da bir şey beklemem Fakat isterim ki yıllar sonra
Kısa, fakat isyancı bir ömürden
Bir iz kalsın onlarda.
Kim bilir, belki günün birinde
Tüm sayfaları hızla geçerken