131

393

TBB Dergisi 2017 (131)

Talih UYAR

mesai saati içinde veya dışında ya da görev yerinde yahut başka yerde

yapılmış olması aranmamaktadır.

Bu noktada kanuna aykırı emir konusuna değinmek gerekir. An-

cak bu konuyu hukuka uygunluk nedenleri bahsinde açıklamaktayız.

D. Objektif Cezalandırma Şartları

257. maddenin 2. fıkrasında objektif cezalandırma şartı niteliğin-

deki öğeler, aynı maddenin ilk fıkrasındakilerle aynıdır. Suçun oluşa-

bilmesi için, görev gereğine aykırı hareketten başka, maddede sayılan;

kişilerin mağduriyetine veya kamunun zararına neden olma ya da

kişilere haksız menfaat sağlama şartlarından birinin de gerçekleşmesi

zorunludur. Görev gereğine aykırı harekete rağmen bu cezalandırma

şartlarından biri olsun gerçekleşmez ise suç oluşmayacaktır. Sözü edi-

len objektif cezalandırma şartlarına ilişkin olarak yukarıda ilk fıkra ile

ilgili bölümde yapılan açıklamalar burada da geçerlidir.

E. Manevi Unsur

TCK’nın 257/2. maddesindeki fiil de

doğrudan ve genel kasıtla işle-

nebilir. Taksirle işlenmesi mümkün değildir. Failin görevinin gerekle-

rini yerine getirmeyi savsadığım veya geciktirdiğini ve fiil neticesinde

bir kişinin mağduriyetine ya da kamunun zararına neden olunacağını

veya kişilere haksız kazanç sağlamış olacağını bilerek ve isteyerek ha-

reket etmesi halinde manevi unsur teşekkül edecektir.

Yargıtay bir olayda failin o konuda herkese karşı hukuka aykırı

davranması nedeniyle mağdurlar yönünden suç kastının bulunma-

dığına dair yerel mahkeme gerekçesini kabul etmemiştir. Çünkü 230.

maddedeki suçta özel kast aranmamaktadır;

“Belediye başkanı ve muhasibi olan sanıkların, yakınanın tahak-

kuk ettirilen emeklilik ve tasarrufu teşvik kesintilerini her ayın sonun-

da bankaya yatırma zorunluluğuna uymamaktan ibaret eylemlerinin

TCK’nın 230. maddesindeki suçu oluşturduğu gözetilmeden; (sanıklar

kesintileri bankaya yatırmayarak görevlerinde özenli davranmamışlar

ise de öbür personelin de kesintilerini yatırmadıklarından kasıtla dav-

Sahir Erman/Çetin Özek, A.g.e. ,s:158