196 / 505
TBB Dergisi 2013 (107)
Seda YURTCANLI DUYMAZ
195
Sonuç
Katılımcı demokrasi anlayışını haklar aracılığıyla gerçekleştirmeyi
hedefleyen Aarhus Sözleşmesi’ne taraf olmayan Türkiye, son dönem-
lerde önemli çevresel sorunları beraberinde getirecek pek çok kararı
hayata geçirme çabası içerisindedir. Ancak kararların veriliş sürecin-
de yerel halkları, çevreci örgütleri sürece dâhil etmek istememektedir.
Bunu halkın bilgilendirilmesi aşamasını içeren çevresel etki değerlen-
dirme süreçlerinin ilgili projelerden muaf tutulmasından da anlaya-
bilmekteyiz. Her ne kadar çevre hakkı anayasal düzeyde tanımlansa
da usuli hakların eksikliği bu hakkın etkin şekilde uygulanmasını en-
gellemekte ve çevreci örgütlerin sürece dâhil olma mücadelelerinde
önemli müdahalelerle karşılaşmalarına sebep olmaktadır. Şu halde,
yalnızca anayasal düzeyde düzenlenen bir çevre hakkının varlığı ye-
terli olmamaktadır.
Çevresel demokrasiyi sağlayacak araçları düzenlemeyen ve seçim
programlarında çevresel politikalarını halka duyurmayan bir siyasi
iradenin çevre politikalarında çoğunluğu temsil ettiği iddiası yerinde
değildir. Sonuç olarak, Türkiye’de çevreci örgütlerin çevre yönetimi
sürecinde aktif ve nihai karar aşamasında etkin olabilmeleri için de-
mokratik katılım araçlarının belirlenmesi şarttır. Bu amaçla Aarhus
Sözleşmesi’ne taraf olmak atılacak önemli bir adım olarak nitelendi-
rilebilir.
KAYNAKLAR
Kitaplar:
KABOĞLU İbrahim, Çevre Hakkı, İletişim Yayınları, İstanbul, 1992.
KABOĞLU İbrahim, Çevre Hakkı, İmge Yayınları, Ankara, 1996.
KABOĞLU İbrahim, Anayasa Hukuku Dersleri,
Legal
, 8. Baskı, İstanbul, 2012.
KAPLAN Ayşegül, Küresel Çevre Sorunları Ve Politikaları,
Mülkiyeliler Birliği Vakfı
Yayınları
, Ankara, 1999.
KELEŞ Ruşen & ERTAN Birol, Çevre Hukukuna Giriş, İmge Kitabevi Yayınları, An-
kara, 2002.