TBB Dergisi 118.Sayı

TBB Dergisi 2015 (118)

Aydın AKGÜL

219

Yüksek Mahkemeye göre; biyometrik yöntemler kullanılarak bi-

reyin kimliği tespit edilebileceğinden bireyin biyometrik yöntemler

kullanılarak kişiliğinin belirlenmesini sağlayan parmak izi, avuç içi

geometrisi, retinası gibi kendine has özellikleri kişisel veri olup, Ana-

yasadaki kişisel verilerin korunması hakkı çerçevesinde koruma altı-

na alındığından, kişisel veri niteliğinde olan biyometrik verileri top-

lama ve işlemenin kapsamı, koşulları ve verilerin korunmasına ilişkin

esas ve usullerin kanunla belirlenmeksizin biyometrik usullerle veri

toplanmasına olanak veren düzenlemelerin dava konusu edilen kı-

sımlarında hukuka uyarlık bulunmamaktadır.

Danıştay, belirtilen içtihadını ileri tarihte verdiği bir kararında da

sürdürmüştür. Özel bir hastanede göz muayenesi olmak isteyen bir

hastanın biyometrik kimlik doğrulaması yaptırmak istememesi üzeri-

ne hasta giriş kaydının yapılmamasına ilişkin işlem ile bu işlemin da-

yanağı olan Sağlık Uygulama Tebliğinin biyometrik yöntemlerle kim-

lik doğrulaması yapılmasıyla ilgili bazı hükümlerinin iptali istemiyle

açılan davada aynı yönde karar verilmiştir.

SONUÇ

Temelde tanımlamaya dayalı sistemler olan biyometrik yöntemler

yoluyla bireye ait parmak izi, avuç içi izi, yüz, iris, retina, kulak, ses,

imza, yürüyüş biçimi, el damarı, vücut kokusu veya DNA bilgisi şek-

linde bir veya daha fazla fiziksel veya davranış karakterleri kullanı-

larak bireyin belirlenmesi veya doğrulanması gerçekleştirilmektedir.

Biyometrik yöntemlerin kullanımı, bireyin özel hayatının gizliliği

bağlamında kişisel verilerinin kullanımına yönelik bir kısım endişele-

re yol açmaktadır. Aslında biyometrik yöntemlere yönelik tartışmalar,

bireyin kendisi hakkında çok özel bilgileri açığa vurmak istememe-

sinde, bunların üçüncü kişilerin eline geçmemesinde odaklanmakta-

dır. Belirtmek gerekir ki, bireylerin bu yöntemler yoluyla elde edilen

kişisel verilerinin korunması yönünde emin olarak yaşamlarını özgür

biçimde sürdürmek istemeleri en doğal haklarıdır.

Danıştay 15. D. 11.9.2014, E:2014/1162(Y.K.).