418 / 421
TBB Dergisi 2015 (118)
Atilla PINAR
417
den kaçınmamamız ve samimi şekilde bunu yapmamız gerekir diye
düşünülmektedir.
Bazı ortamlarda ise eleştiri veya tenkit esasen hakkındaki yargıla-
manın seyrini tahmin eden ve bundan hoşlanmayan taraftan da gele-
bilir. Belki de bundan amaç doğru, dürüst ve tarafsız hâkimi bir pole-
miğin içine çekmek, onunla tartışarak, soğukkanlılığını / metanetini
/ kendine hâkimiyetini sarsmak ve bu yolla en önemli vasıflarını yani
sırasıyla önce tarafsızlığını, ardından da doğruluğunu gölgelemek ve
böylece davadan çekilmesini hedeflemek olabilir. Pek tabiidir ki ba-
siretli bir hâkim bu manevrayı öngörmeli ve kendisine yükleneni ve
bekleneni yerine getirmelidir. O da sabırla ve sükunetle davranmak,
itidalini kaybetmemek ve aynen Mecelle’de vurgulandığı gibi; hakîm,
fehim, mekin, metin, müstakim, emin sıfatlarının hakkını vermektir.
En hafif veya en ağır bir tenkit karşısında öfkelenen veya kızan veya
kinlenen bir hâkim artık hâkim değildir. Zira en önemli vasfını yani
kendine hâkimiyetini kaybetmiştir. Şu halde eleştiriye açık ve metin
olmak basit bir beklenti veya erdem değil bizzat hâkime yüklenmiş
bir sorumluluktur.
Hâkim yargılama prosedürünün ev sahibi /idarecisi olarak, en
azından duruşmadaki tansiyonu yükseltmemekle, varolan stresi ar-
tırmamakla /yoğunlaştırmamakla, tam aksine mutedil ve sakin bir
ortam ve mekânda süreci ikmal ettirip, karar vermekle görevlidir.
Bu husus herhangi bir metinde yazılı olmayabilir. Ancak her halde
hâkimin bizzat gerdiği /hâkimin tavırlarıyla gerilen veya provoke
edilen bir duruşmanın veya yargılamanın da artık yargılama olmaya-
cağı, en azından adil bir yargılama olmayacağı bilinmek gerekir.
Evvelden arz edildiği gibi; duruşma salonunda gerçeğin özgürce
ifade edilebilmesi ve adaletin tecelli edebilmesi için gerekli ideal orta-
mı sağlamak hâkim için bir görevdir /hâkimin görevidir.
15) BİLGİYE SONSUZ AÇLIK/BİLİME KARŞI AŞK/SEVDA/
TUTKU DERECESİNDE MERAK
Daha evvelden Mecelle’nin “HÂKİMİN VASIFLARI” başlıklı 1.
Faslında bulunan 1792. Maddede; “Hâkim; hakîm, fehîm, müstakîm,
emîn, mekîn ve metîn olmalıdır.”
Denilmiş idi.