211 / 473
Askeri Ceza Hukukunda Rüşvet Suçu (AsCK m.135)
210
kabul eden; bunlara aracılık eden; rüşvet ilişkisi dolayısıyla kendisine menfaat
temin edilen kişiler hakkında, Türkiye’de bulundukları takdirde, resen soruş-
turma ve kovuşturma yapılır’.
AsCK m.135 uygulaması bakımından bu maddenin atıfta bulun-
duğu yukarıda açıklanan TCK’nın 252’nci madde hükmü esas alına-
caktır. Bu noktada Yargıtay’ın bu suçun sivil failleri ile ilgili verdiği
kararları şüphesiz askerî mahkemeler için de yol göstericidir. Ancak
Askeri Yargıtay’ın bağımsız bir yüksek mahkeme olarak gerek dene-
tim mercii sıfatıyla gerekse ilk ve son derece mahkemesi olarak vere-
ceği kararlarında, TCK’nın 252’nci maddesini, Yargıtay’dan bağımsız
olarak yorumlama yetkisine sahip olduğu unutulmamalıdır.
B. SUÇA İLİŞKİN BAZI KAVRAM VE TANIMLAR
1. Rüşvet Tanımı
6352 sayılı Kanun’la değiştirilen TCK’nın 252’nci madde 1’nci fık-
rasına göre,
rüşvet bir kamu görevlisinin, ‘
Görevinin ifasıyla ilgili bir işi
yapması veya yapmaması için, doğrudan veya aracılar vasıtasıyla, bir kamu
görevlisine veya göstereceği bir başka kişiye menfaat sağla(nması)’
şeklinde
tanımlanmaktadır. Diğer bir anlatımla rüşvet, görevli veya temsilcinin
görevinden doğan bir işlemi yapmaması veya geciktirmesi veya göre-
vine aykırı bir işlem yapması için kendisi veya üçüncü şahıs yararına
para veya faydalı bir başka şey alması veya menfaat vaadini kabul et-
mesidir.
13
Bu tanıma göre rüşvet suçunun oluşması için kanaatimizce
iki unsur önem taşımaktadır. Bunlardan ilki, taraflar arasında bir rüş-
vet anlaşması olması ve diğeri, rüşvet konusu yapılması veya yapılma-
ması gereken kamu görevlisinin görev ve yetki alanında bulunan bir
işin bulunmasıdır.
6352 sayılı Kanun’la yapılan değişik sonucu 5237 sayılı TCK’nın
rüşvet suçunu
düzenleyen 252’nci maddesinin orijinal metninde
n
farklı olarak, kamu görevlisinin görevinin gereklerine aykırı davran-
ması zorunluluğu kaldırılmıştır. Yani hukuka uygun bir işlemi yap-
ması veya yapmaması için de olsa, menfaat sağlanmışsa rüşvet suçu
13
Doğan Soyaslan, Ceza Hukuku Özel Hükümler, 9.Bası, Ankara 2012, s.681.