dergi 127

TBB Dergisi 2016 (127)

Deniz AKÇAY

419

Kararın bu açık ve ayrıntılı saptamalarına rağmen, İsviçre’nin,

Mahkeme’nin yasal bir normun varlığını saptamakla şekli biçimde

uyulmuş olduğunu kabul ettiği kanunilik kıstasını öne sürerek, karar-

daki soykırım inkârının ancak nefret söylemi niteliğini taşıması ya da

şiddete teşvik unsurları içermesi halinde cezalandırılabileceği yolun-

daki mesajı gözardı ettiği söylenebilir. Ayrıca, İsviçre Hükümeti’nin

de geçmişte BM Sözleşmesi’nin 4. maddesinin, 5. maddesindeki ifade

özgürlüğünün korunması gereği ışığında uygulanacağı yolundaki

açıklamaları da dikkate alınırsa, kararın icrasını denetlemekle gö-

revli AKBK’nın İsviçre’nin kanunilik kıstasına uyulduğu, dolayısıyla

İCK’nın mükerrer 261/4. maddesinin aynen “korunabileceği” yolunda-

ki tezini “sorgulaması” uygun olacaktır.

Perinçek

Kararının “

Res İnterpretata

” Değeri

AİHM kararlarının icra edilmesi yükümlülüğü, ilgili dâvalı Dev-

lete ait olmakla birlikte, özellikle önemli konularda içtihat oluşturabi-

lecek AİHM kararlarının tüm Taraf Devletlerin yetkili makamlarının

ve özellikle mahkemelerinin dikkate alması gereken yorumlar içerdi-

ği kabul edilmektedir.

Res interpretata

olarak bilinen bu ilke, AİHM’in geleceğinin şekil-

lendirilmesi ve özellikle çok yüksek sayılara ulaşan bireysel başvu-

ruların denetim sistemini felce uğratmasının engellenmesi amacıyla

AİHS’ne taraf Avrupa Konseyi üye ülkelerinin İsviçre’nin Avrupa

Konseyi Bakanlar Komitesi başkanlığı sırasında 18-19.02.2010 tarih-

lerinde düzenledikleri Interlaken Üst Düzey Konferansı’nın sonunda

kabul edilen Bildiri metninde de yer almıştır.

Aslında ilkeye, daha

önce de 1978 de AİHM’in İngiltere aleyhindeki İrlanda devlet başvu-

rusuna ilişkin kararında da atıfta bulunulmuştu.

Interlaken Bildirisi’nin Eylem Planı’ndaki « res interpretata » ilkesi : «..taking

into account the Court’s developing case-law with a view to considering the

conclusions to be drawn from a judgment finding a violation of the Convention

by another State where the same problem of principle exists within their own

legal system ;.. » şeklinde belirlenmiştir. Konu hakkında ayrıca : Andrew

Drzemczewskı, Quelques Réflexions sur l’Autorité de la Chose Interprétée par

la Cour de Strasbourg, Mélanges en l’Honneur de Jean-Paul Costa, 2011, pp. 243-

248.

Ireland v. the United Kingdom, Judgment of 18 January 1978 par. 154. « The

Court’s judgments in fact serve not only to decide those cases brought before the