133

365

TBB Dergisi 2017 (133)

Eylül Can KÖSE

katkı bakımından önem arz eder.

Çocuklarla ilişkiler düzenlenirken

öncelikle çocukların yararı göz önünde bulundurulur.

Ayrı yaşama-

ya sebep olan olaydaki kusur, bu noktada belirleyici önem taşımaz.

Çocuğun yararı neyi gerektiriyorsa hâkim ona göre karar vermelidir.

Hâkim ayrıca, çocuklar kendisine verilmeyen eşin diğer eşe, çocukla-

rın giderlerine ilişkin parasal katkı yapmasına da karar verir.

TMK

m. 197/IV’e göre koruyucu tedbirleri alan hâkim, TMK m. 346 ve de-

vamı maddelerde düzenlenen önlemlere, özellikle de velayetin kaldı-

rılmasına ilişkin önlemlere başvuramaz.

V. Önlemlerin Süresi

TMK m. 197’de düzenlenen önlemler, geçici önlemlerdir.

Alın-

malarını gerektiren durum ortadan kalktığında, sona ererler. Ancak

bu sona erme, kendiliğinden gerçekleşmez. “Durumun Değişmesi”

başlıklı TMK m. 200 hükmüne göre “Koşullar değiştiğinde hâkim, eş-

lerden birinin istemi üzerine kararında gerekli değişikliği yapar veya

sebebi sona ermişse alınan önlemi kaldırır.” Görüldüğü üzere, söz ko-

nusu tedbirler, yine hâkim kararıyla kaldırılacaktır. TMK m. 200’ün

mefhumu muhalifinden, koşullar değişmedikçe önlemlerin de devam

edeceği anlaşılmaktadır.

Bununla birlikte, doktrinde savunulan bir görüşe göre, eşlerin ke-

sin olarak barışıp tekrar aynı çatı altında yaşamaları halinde, parasal

katkıda bulunmanın kendiliğinden ortadan kalkacağı kabul edilmeli-

dir.

Buna gerekçe olarak da, eşlerin birlikte yaşamaya başlamalarıyla

parasal katkı isteminden örtülü olarak feragat etmiş sayıldıkları gös-

terilmiştir. Önlemlerin kendiliğinden ortadan kalktığı diğer haller ise

çocuklara ilişkin önlemlerde çocukların ergin olması, evliliğin boşan-

mayla sona ermesi ve eşlerden birinin ölümüdür.

Eşlerin geçici ola-

rak bir araya gelmesi, tedbirlerin kendiliğinden ortadan kalkmasına

Ayan, s. 251.

Öztan, s. 371.

Ayan, s. 252.

Gümüş, s. 174.

Oğuzoğlu, s. 161; Tekinay, s. 348.

Muhsin Tuğsavul, “Usul Hukuku Bakımından Sıyanet Nafakası”,

Adalet Dergisi

1952, S. 11, s. 1336; Ayan, s. 278.

Şakir Kaleli, “Nafaka Davaları”,

Yargıtay Dergisi

, 1978, S. 1-2, s. 120.