404 / 421
TBB Dergisi 2015 (118)
Atilla PINAR
403
durmayı, tabir-i diğerle hayatın her hâlini (esasen kendi kusurumuzla
bizzat neden olduğumuz negatif hâlleri) öngörmek, hikmet, basiret ve
ferasetle davranmak, yargılamanın ve adli hizmetin her bir anında ve
aşamasında bunları dikkate almak temel ve asıl olmalıdır.
İlaveten günlük hayatın ve olayların her hâlini yargı faaliyetinde,
yargısal iş ve işlemde nazara almamak veya görmezden gelmek mes-
leğimizle /meşgalemizle /meşrebimizle de bağdaşan bir hâl olmasa
gerektir.
7) NEZAKET / TEVAZU VE SABIR
A) NEZAKET
Buradaki nezaket sadece ailemizin bize öğrettiği nezaket değildir.
Hâkimin nezaketi anneden ve aileden aldığımız nezaketi de içeren an-
cak bunun da ötesinde bir kurum, kavram ve uygulamadır.
Zira bilinmeli ve her aşamada hatırda tutulmalıdır ki; bazen da-
vanın tanığı, mağduru, müştekisi ve dahi vekili (belki sanığı) tehdit-
terörize edilmiş, korkutulmuş veya şantaja maruz bırakılmış olabilir.
Her zaman sergilenen genel davranış kalıbı içinde ve özellikle bu
durumlarda esirgenmeyen ve samimiyane hissettirilen nezaket; du-
ruşma salonunda gerçeğin ifadesi için gerekli ortamı hazırlayan en
hassas temeldir / teminattır. Güven duyulmayan / verilmeyen /tel-
kin edilmeyen ortamda, baskılanmış /sindirilmiş iradenin bütünüyle
içe kapanacağının veya firar edeceğinin tahmini ise kehanet olmasa
gerektir. Gerçeğin özgürce ifade edilebilmesi için gerekli ortamı sağ-
lamak ise yargı ve hâkim için bir görevdir. İşte hâkimin nezaketinden
kastolunan da budur.
Bu manada nezaketin bir kısım unsurları; sabırla dinleme, kür-
süden yapılan konuşmanın içeriği, kalitesi ve miktarı, düşüncelilik,
mahkeme personeli dâhil herkese karşı samimi alaka /ilgi ve olmazsa
olmazımız, olmayınca olmayacağımız; medenilik /incelik / zarafet /
kibarlık olarak sayılabilir.
Denilebilir ki hâkim savcının mümeyyiz vasfı; nezaketi ve müte-
vazılığıdır.