119

TBB Dergisi 2015 (119)

Nazan MOROĞLU

607

niliği ilkesi ve 1969 Viyana Antlaşmalar Hukuku Konvansiyonu’nun

28. maddesinde yer alan “Antlaşmaların geriye yürümezliği” başlıklı

hükmü gereğince (6-a) Türkiye’nin Soykırım Sözleşmesi dolayısıyla

hukuken sorumlu tutulması imkanı yoktur.

Ermeni iddialarının aksine aşağıda ele alacağımız belgeler, 1915

olaylarının hukuken “soykırım” olarak nitelendirilmesinin mümkün

olamayacağının kanıtını oluşturmaktadır.

Nitekim, Lahey Uluslararası Adalet Divanının Bosna-Sırbistan ka-

rarının 477. paragrafında, UAD’nın Bosna Hersek – Sırbistan/Karadağ

davasında 2007 tarihinde verdiği karara atıf yapılmakta ve “477.

Bir

topluluğun zorla tehcir edildiği, kanıtlanmış olsa bile, tek başına soykırım fii-

lini oluşturmaz”

denilmektedir

(6-b).

Zaten Ermenistan ve diaspora da, olayı tarihi ve hukuki alanda

tartışmaktan kaçınmakta ve ısrarla siyasi alana çekmektedirler. (7)

Soykırım İddialarının Gerçek Dışı Olduğunu Gösteren

Hukuki Dayanaklar

1946 yılında Birleşmiş Milletler Genel Kurulu, Almanların Yahu-

dilere uyguladığı genocid=soykırım karşısında, soykırımın Birleşmiş

Milletlerin ruhuna ve amaçlarına aykırı olan ve uygar dünya tarafın-

dan lanetlenen bir suç olduğuna karar vermiştir. Bu karar üzerine bir

uluslararası sözleşme hazırlığına başlanmış ve Sözleşme BM Genel

Kurulunca 1948 yılında kabul edilerek 12 Ocak 1951’de yürürlüğe gir-

miştir, Türkiye Sözleşme’yi 13 Temmuz 1950de , ABD 25 Kasım 1988’de,

Ermenistan 23 Haziran 1993’de onaylamıştır.

Soykırım Suçunun Önlenmesi ve Cezalandırılması Sözleşmesi’nin

yukarıda açıklanan 2. maddesi tanımı çerçevesinde,

• 1915 ile 1918 tarihleri arasında Osmanlı Devleti tarafından çıkarı-

lan Talimatnameler;

• Ermenistan Başbakanı Kaçaznuni’nin Raporu;

• Malta Mahkemesi Kararı;

• AİHM Perinçek Kararı

• Fransız tarihçilerinin bilimsel açıklamaları